30.3.06

Περί γονέων+ναρκωτικών (2)


(Γονείς) Θα ήθελα να σας παρακαλέσω κάτι:
Όταν διαβάζετε αυτό το post μην αρχίσετε τα «τστστστς»... τα «δεν είναι δυνατόν».... «στη δική μας εποχή δεν γινόντουσαν τέτοια»....
Διαβαστε αυτό το post ως δεδομένο... θα ήθελα πολύ να δούμε το πρόβλημα και όχι να το λύσουμε. ΣΆ αυτή τη χώρα έχουμε -βλέπετε- ακριβώς αυτό το κουσούρι: Πρώτα θέλουμε να λύσουμε το πρόβλημα και μετά να δούμε ποιο είναι.
Τις προάλλες ήμουν σε ένα σπίτι φίλων και γνωστών... και όπως γίνεται συνήθως μετα από κάποια ώρα πιάσαμε κουβέντα για τα παιδιά τους, που των περισσοτέρων είναι γύρω στα 16. Όταν μου λένε για παιδιά το μυαλό μου εστιάζεται αμέσως στα ναρκωτικά. Και για έναν περίεργο λόγο είναι ένα θέμα που οι γονείς το κάνουν γαργάρα, ενώ λατρεύουν το θέμα του ... σεξ (τις δικές τους εμπειρίες).
-Ο Γιάννης μου δε τρώει τίποτα, αλλά δεν καπνίζει ούτε τσιγάρο!
-Ο Μενέλαος μου είναι ερωτευμένος αυτή την εποχή... είναι με τις ωρες στο κινητό... βγαίνει μόνο τα Σάββατα και την υπολοιπη βδομάδα είναι κλεισμένος στο δωμάτιο του... Ούτε εμας δεν βλέπει? μεγάλη καψούρα σου λέω... Ετσι δεν είναι αγάπη μου;
-Ελα μωρέ, πώς κάνεις έτσι, αντε να καπνίσουνε καμμιά μαριχουάνα. Κι εγώ στην Περούτζια είχα καπνίσει με μια Πορτογαλίδα και το μόνο που θυμάμαι είναι ότι κοιμηθηκα με τα ρούχα στον καναπέ της.... Υπερβολικός όπως πάντα είσαι αδελφέ μου...
-Εμένα οι κόρες μου είναι φίλες μου... θα μου τοΆχανε πει...
Σιώπησα.
Είναι τόσο ισχυρές αλήθειες αυτές μέσα τους, που ό,τι και να πεις θα σβήσει πριν φτάσει τα αυτιά τους.
Δεν μαθαίνουν με τίποτε όλοι αυτοί (εσείς δηλαδή) επειδή δεν θέλουν να ακούσουν, αφού είναι σίγουροι ότι ξέρουν... Η λύση «μακρυά από μας» είναι η καλύτερη.
Την προηγούμενη μέρα είχα παραβρεθεί σε μια κουβέντα ανθρώπων, που πραγματικά ξέρουν.
Ποιο είναι το ναρκωτικό που είναι σήμερα πολύ της μόδας;
Δυό-τρείς σταγόνες από το υλικο που είναι φτιαγμένα τα προϊόντα στεγνού καθαρίσματος σε ένα ποτήρι με χυμό, κοκακόλα, ή νερό και είσαι θεός. Αν το πιείς με αλκοόλ είναι πολύ επικίνδυνο. Τι κάνει στον οργανισμό; Θα δείξει... Ηρθε πριν από λίγο καιρό από το Λονδίνο.
Ερχεται το παιδί σας κάθιδρο στις 5 το πρωί... και επειδή εσείς είστε η γενιά του Γούντστοκ, ή του Πολυτεχνείου και είστε τάχα μου άνετοι και προχωρημένοι.... ούτε καν σηκώνεστε από το κρεββάτι σας.... και την άλλη μέρα το αφήνετε να κοιμηθεί μέχρι τις 3 το μεσημέρι και του πάτε στο κρεββατάκι του φρυγανίτσες με μαρμελάδα, που ούτε να δει και να ακούσει δεν θέλει... και παίρνετε τα ρουχαλάκια του, να τα πλύνετε για να αστράφτουν.
«Πολύ χορεύετε στο χοροπηδάδικα που πάτε βρε παιδάκι μου? Ακόμα μούσκεμα είναι και μυρίζουν. Ετσι σε έμαθα εγώ βρε;»
Σε ποιόν τα λέει η μάνα;
Στο πιο αγαπημένο πλάσμα που έχει σΆ αυτή τη ζωή... στον γυιό της ή την κόρη της... Το μόνο που αγνοεί, είναι ότι αυτά τα παιδιά είναι σχεδόν ζόμπι.
Πίνουν «στεγνό καθάρισμα»! Το χωράει ο νούς σας; ή επειδή δεν το χωράει, το αποκλείετε; Και δεν έχετε αποφασίσει (λες και σας ρώτησαν) αν πρέπει να υπάρχει ο διαχωρισμός "μαλακά-σκληρά", επειδή κάποτε στη γειτονιά σας πέθανε από πρέζα ο γυιός του θυρωρού της απέναντι πολυκατοικίας?
Εχω δει με τα ίδια μου τα ματια νεαρά παιδιά να σνιφάρουν διεγερτικά για άλογα ιπποδρόμου (μην μπούμε στην ονοματολογία)... τώρα εξελίχθηκε σε "στεγνο καθάρισμα".
Αν τους τα είπα αυτά τα πράγματα εκεινη τη βραδιά;
Όχι! Δεν έχει νόημα.
Δεν λέω μαντάμ, ότι ο Τάκης σας παίρνει τέτοιου ειδους ναρωτικά, απλώς λέω ότι δεν κόβω το κεφάλι μου, ότι δεν παίρνει.
Τι να κάνετε;
Δεν έχω ιδέα.
Εχω όμως να προτείνω κάτι:
Αρχικά αποδεχθείτε το πρόβλημα.
Αφήστε στην άκρη τα ταμπού και τα «ξέρω γω»...
Γιατί δεν κάνει κάτι το κράτος η η τηλεόραση;
Λοιπόν, μέχρι τώρα νόμιζα ότι ήταν σοβαρό το επίπεδο της κουβέντας μας. παρακαλώ πολύ ας το κρατήσουμε σΆ αυτό το επίπεδο.

ΥΓ. Γιατί επιμένω; Πώς το λέγανε στην εποχή του Γούντστοκ; Επανάληψις μήτηρ... ε, δεν θυμάμαι κιόλας.




29.3.06

Το Vatraxokotitso και ο μαμάκιας της

H φίλη μου η Κατερίνα (vatraxokoritso) έγραψε σήμερα ένα υπέροχο κείμενο. Α-πί-στευ-το.
Μια απάντηση (αν μου το επιτρέπει) σ' αυτο που έγραψα εγώ με τίτλο "Μαμάδες+Κόρες".
Merci, γλυκειά μου!
Ελπίζω να μην σε πειράζει που το ανα-ποστάρω!



Y tu mama tambien...

Οκ τελειώσαμε εδώ και καιρό,μην σου πω εδώ και χρόνια..
Αλλά θέλω κάτι από σένα .
Είναι σημαντικό αν λάβω υπόψη ότι είσαι και λίγο μαμάκιας,πολύ σημαντικό..
Έτρωγα χθες την υπέροχη σπιτική τυρόπιτα απολαμβάνοντας την υπέροχη θέα από το υπέροχο σπίτι σου με τους ακόμη πιο υπέροχα βαμμένους τοίχους ,ένα τέτοιο ψάχναμε για να μείνουμε αλλά το βρήκες τελικά μόνος-ειρωνεία.¶νοιξα το ψυγείο σου, ξεχείλιζε ακόμη μια φορά από φαγητά γλυκά ποτά και οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η χαρά του κοιλιόδουλου και του καλοζωιστή..
Θυμάμαι τότε που σε μια προσπάθεια εντυπωσιασμού είχα αποφασίσει να σου μαγειρέψω για πρώτη φορά,τα έκανα σκατά..Αντί για καλαμπόκι νωπό αγόρασα ξερό αυτό που φτιάχνουν τα ποπ -κορν και μου βγήκε κάτι σαν κόλλυβα..Δεν βαριέσαι μετά από χρόνια κατάφερα να μεταμορφωθώ σε μια υποφερτή νοικοκυρά..Φυσικά δεν κατάφερα ποτέ να ξεπεράσω την μαμά σου.Ούτε καν προσπάθησα,αν και δεν μπορώ να μην παραδεχθώ πως εκθείαζες πάντα τις γλώσσες μενιέρ και την φασολάδα που έτρωγες μόνο από τα χεράκια μου?Το χοιρινό με σέλινο παραμένει ακόμη το μεγάλο μου ατού..Και τον επόμενο γκόμενο έτσι θα τον ρίξω να το ξέρεις -αν αποτύχει αυτό έχω και την ανατροπή που έμαθα στο τζούντο!ένα πράγμα όμως δεν κατάφερα να κάνω ποτέ ..
Πίτα!(όχι πίπα βλάκα! πίτα)
Δεν μπήκα καν στην διαδικασία να προσπαθήσω,πως να αναμετρηθείς με το τέλειο?
Απλώς πας πάσοΈτσι και εγώ..Δεν δοκίμασα ποτέ ν ανοίξω φύλοΑπλώς άλλαξα φύλο..Επέλεξα αυτά που έκανα καλύτερα αυτά που δεν θα μπορούσαν να τεθούν ποτέ υπό αμφισβήτηση..Έχουμε και λέμε..
Το καλύτερο χοιρινό με σέλινο.
Την καλύτερη ορθοπεταλλιά
Την καλύτερη δεξιά στροφή πάνω στα in-line
Το καλύτερο πρωινό χαμόγελο.
Το καλύτερο άγγιγμα στο λαιμό.
Το πιο όμορφο μεθυσμένο ψεύδισμα.
Την καλύτερη μίμηση Ρωσίδας ναυπηγού.
Τον χωρισμό μας μπορώ να τον ξεπεράσω-το κάνω ήδη-αυτή την χειροποίητη τυρόπιτα όμως δεν θα καταφέρω ποτέ.Θέλω λοιπόν να σου ζητήσω μια χάρη..Εσύ μείνε εκεί που είσαι αλλά χάρισε μου την μαμά σου..
Ή έστω την πίτα της..

Σκαμπάζετε τίποτε από ναρκωτικά;


Μεγάλωσα σε μια πολύ μάγκικη γειτονιά.
Στην Καλλιθέα!
Εκεί έμαθα να παίζω κουμ-καν, πόκα, μπελότο...εκεί έμαθα τί σημαίνει και τί είναι λαμόγιο, εκεί επίσης έμαθα τί σημαίνει ανθρωπιά ... φιλία... συμπόνια... εκεί έμαθα και άλλα πολλά πράγματα, που συχνά με βοήθησαν στη ζωή μου, όταν έφυγα από τη γειτονιά. Ηταν πραγματικά ένα μεγάλο σχολείο.
Στην Καλλιθέα λοιπόν, στην πλατεία Κύπρου είδα τους τοξικομανείς να πέφτουν στα πεζοδρόμια, είδα τους εμπόρους και τα βαποράκια να πουλάνε σκληρά ναρκωτικά, είδα κοπελίτσες να τα πουλάνε όλα για τη δόση τους...
Δεν μου τα είπανε! Τα είδα με τα μάτια μου!
Είδα μερικούς φίλους με τους οποίους μεγάλωσα μαζί να φεύγουν από τη ζωή με μια βελόνα στο μπράτσο.
Είδα φιλενάδες μου να ξαπλώνουν τα βρωμερά πεζοδρόμια της Ομονοίας. Κοπέλες από «καθΆόλα εντάξει» σπίτια.
Τα ναρκωτικά βρέθηκαν πολλές φορές στον δρόμο μου.
Δεν με φοβίζουν τα ναρκωτικά γιατί τα ξέρω.
Και κάποιος που ξέρει είναι πολύ δύσκολο να μπλέξει...
Με τρομοκρατεί όμως το γεγονός ότι οι γονείς δεν ξέρουν.
Το βλέπω από τους φίλους μου που είναι γονείς. Από φίλους που γνώρισα στη διαδρομή μου μακρυά από την Καλλιθέα. Φίλους που ως γονείς-θεοί νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα.
Τους μιλάς για τα ναρκωτικά και εκείνοι σου απαντούν.
-Το δικό μου παιδί αποκλείεται να μπλέξει. Εμείς είμαστε φίλοι θαΆρθει να μου το πεί αμέσως!
Δεν αλλάζουν γνώμη με τίποτε.
Μερικές φορές φοβάμαι, ότι το κάνουν, επειδή δεν πιστεύουν ότι μπορεί να τους συμβεί κάτι, που να μην είναι σε θέση να το χειριστούν.
Και τότε έρχεται η καταστροφή.
Πριν από καιρό διάβαζα για μια ποσότητα "έκσταση" που έπιασε η Αστυνομία και που ήταν έτοιμα να διατεθούν στα clubs. Δυό χιλιάδες χαπάκια...
Ποιός φαντάζεστε ότι θα έπινε αυτά τα 2.000 χαπάκια;
Τα κακά παιδιά;
Χα! Να είστε σίγουροι ότι τα «κακά παιδιά» ξέρουν να ξεχωρίζουν τις στραβοτοπιές.
Κρατηθείτε και μην πάθετε εγκεφαλικό, αλλά πιθανότατα αυτά τα 2.000 χάπια τα καταναλώνουν τα δικά σας παιδιά. Ναι, ο Γιαννάκης που είναι κλεισμένος στον εαυτό του, η Μαιρούλα που που δεν μπορεί να κάτσει στη θέση της πάνω από 10 δευτερόλεπτα, ο Κωστάκης, που θέλει να τα σπάσει όλα....
Στη δική μου εποχή πιάνανε 20-30 χαπάκια. Σήμερα πιάνουν 2.000... και δεν πιστεύω να φαντάζεστε ότι είναι τα μοναδικά 2.000 που κυκλοφορούν.
Μια ημέρα των ημερών τα ΜΜΕ θα γαργαληθούν απο τα ναρκωτικά.
Τότε θα ακούσουμε τις μεγαλύτερες μπούρδες του ντουνιά...
Οι δημοσιογράφοι-συνάδελφλοι μου θα μείνουν έκπλήκτοι και θα πιάσουν το θέμα, για το αν κάπνιζε τζιγαριλίκια ο Μάρκος Βαμβακάρης.
Εχετε ρωτήσει ποτέ παιδί που παίρνει ηρωίνη, πώς νιώθει όταν τρυπιέται;
Ρώτησα έναν 25άρη πριν απο κανένα 6μηνο.

Ηταν στα καλά του. Γύρισε με κοίταξε περίεργα και μου είπε:
-Υπέροχα!Υπέροχα! Θες να δείς;

Φιλάκια και χαιρετισμούς στο σπίτι!
Αν δεν ήμουν εγώ που: «ευχαριστώ αδελφέ, αλλά δεν θέλω!»... και ήταν η μικρή σας κόρη...που η μαμά της δεν την καταλαβαίνει... που εσείς είστε αυστηρός επειδή έφερε 17 κι όχι 18 στους βαθμούς .... που το σύστημα της την σπάει ... που βαριέται .... που ...που ... και στη θέση του 25χρονου, είναι ο τύπος που η μικρή κατουριέται πάνω της από καψούρα μόνο και που τον βλέπει ...και της κάνει την ίδια ερώτηση, οι πιθανότητες να χάσετε την κορούλα σας είναι ?πιστέψτε με- εξαιρετικά αυξημένες.
Ολα τα κακά πράγματα στη ζωή μου τα 'μαθα σε στιγμές αδυναμίας. Υποθέτω όχι μόνο εγώ, αλλά όλοι μας.
Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι ο 14χρονος γυιός σας θα αποτελέσει παγκόσμια εξαίρεση;
Είμαι απολύτως σίγουρος ότι ο τύπος το εννοούσε, όταν μου 'λεγε ότι με την ηρωϊνη νιώθει ΥΠΕΡΟΧΑ.
Το κόλπο λοιπόν είναι να μάθετε τα παιδιά σας να νιώθουν γενικώς υπέροχα.

Πώς;
Το κάθε παιδί έχει τον τρόπο του. Εξ ενστίκτου σας λέω ότι μάλλον το 1ο βήμα είναι να μάθετε να τα ακούτε, όταν μιλούν. Λένε άλλωστε απίστευτα ενδιαφέροντα πράγματα.
Μην τους λέτε φράσεις που ξεκινούν: «εγώ στην ηλικία σου ....»
Τι θα κάνουμε με τα ναρκωτικά;
Φοβάμαι, όχι πολλά. Αν διαβάσετε την ιστορία από την εποχή της Πυθίας, ο άνθρωπος γουστάριζε τις ουσίες....
Κάθε στιγμή το παιδί σας είναι στη μάχη. Προσευχηθείτε να επιστρέφει σώο ... και σκεφθείτε ότι αυτό (πιθανότατα) ξέρει περισσότερα (επί του θέματος) από εσάς.
Μεταξύ μας δεν νομίζω ότι τα παιδιά κινδυνεύουν περισσότερο από ότι κινδύνευαν πάντοτε. Απλώς ο κόσμος που θα ζήσουν δεν θαΆχει καμμιά σχέση με αυτόν που ζούμε τώρα.
Δεν σας αρέσει;
Δεν πειράζει: Ξύδι ανακατεμένο με λιγώτερο εγωισμό!


27.3.06

Δυναμωτικά!!!


Ημουν πηγμένος στην Κηφισίας.
Δεν βιαζόμουν και διασκέδαζα με όλα όσα εβλεπα γύρω μου. Σε ένα φανάρι μια κοπέλα, γύρω στα 20 με walkman με πλησίασε και μου έδωσε έναν λευκό φάκελο. Ολόλευκος φάκελος και μάλιστα σφραγισμένος. Το φανάρι έγινε πράσινο, μετά κόκκινο, μετά ξανά πράσινο και εγώ δεν κουνήθηκα ούτε μισό μέτρο. Μια κυρία με φραπέ μαλλί, δερμάτινο (τριζάτο) τυρκουάζ μπουφάν ?τουλάχιστον 10 χρόνια μεγαλύτερη από τη Ζωζώ Σαμπουντζάκη- είχε κλείσει κάθετα το ρεύμα προς Αθήνα , έχοντας φυσικά δημιουργήσει χάος. Κάποια ευλογημένη στιγμή έριξα μια ματιά στο κάθισμα του συνοδηγού, όπου είχα ρίξει τον λευκό φάκελο. Εφημερίδα να διαβάσω δεν είχα ... είπα λοιπόν να ρίξω μια ματιά στο περιεχόμενο του:
«ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ SEX ΤΕΛΟΣ!»
Η κυρία με το τριζάτο μπουφάν τα 'χε παίξει. Εκείνη τη στιγμή ζητούσε βοήθεια απο το κινητό της. Το υποθέτω τουλάχιστον. Προφανώς και δεν το 'χε σε τίποτε να μιλά με τον κομωτή της.
Συνέχισα το διάβασμα του διαφημιστικού (το οποίον σημειωτέον είχε ... 16 σελίδες). Πάντα είχα μεγάλο σεβασμό στο σεξ και τα προβλήματα του, αλλά ότι θα μου προτείνανε 16σελιδη λύση στην Κηφισίας, ξεπερνούσε ακομα και τις πιο ...τολμηρές φαντασιώσεις μου:
«ΓΙΑ ΔΥΝΑΤΗ ΣΤΥΣΗ: 1ον Χάπια, 2ον Αλοιφή, 3ον Σταγόνες , 4ον Σπρέϋ, 5ον Μεγεθυντής & άλλα 365 είδη και όργανα σεξ».
Εκλεισα τα μάτια και την είδα τη σκηνή:
-Αγάπη μου, με συγχωρείς μισό λεπτό... Μπας και είδες το σπρέϋ;
Τσσσσς, τσσσσσσς (σπρέϋ) ...μμμμμ μάλιστα τώρα νιώθω καλύτερα.
Επιτέλους το «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε» δικαιώνεται.
Η κυρία με το τριζάτο μπουφάν, έβαλε πρώτη μόλις βρήκε ένα μέτρο και έκανε το αυτοκινητάκι της να πηδήξει 30 πόντους μπροστά, κλείνοντας τον χώρο σε ένα φορτηγό. Ο οδηγός του - που μάλλον βιαζόταν - έβγαλε το κεφάλι και απαρίθμησε στην κυρία με το τριζάτο τα υπόλοιπα 364 είδη και όργανα του σεξ, που πολύ σοφά (όπως αποδείχθηκε) διαφήμιζε η μπροσούρα.
Συνέχιζα την ανάγνωση στη δεύτερη σελίδα:
«Είσαι ¶νδρας; Ή Κοκκοράκι του...ενός λεπτού; Φτάνει...πιά!!! Κοκκοράκι του ενός...λεπτού! Θα πάρω! Ναι, θα πάρω! Σπρέϋ ή Αλοιφή καθυστέρησης και θα...καθυστερώ όση ώρα θέλω!!!!»
Η κυρία με είχε ήδη καθυστερήσει περισσότερο από 3 τέταρτα ... και μάλιστα χωρίς σπρέϋ ... απλώς είχαμε γίνει όλοι αλοιφή.
Ο φορτηγατζής απηυδισμένος είχε μισοκαβαλήσει το κρασπεδο και ετοιμαζόταν να φύγει από την άλλη κατεύθυνση.

Τί να κάνει ο άνθρωπος; Να μην παρανομήσει;
Συνέχισα με τα «κόλπα» του φυλλαδίου:
«Αφροδισιακές Σταγόνες. Καμμιά γυναίκα (ούτε καλόγρια) δεν μπορεί να... αντισταθεί στη διέγερση που προκαλούν οι σταγόνες «Ισπανικές Μύγες».
Ααααα. Είχε ενδιαφέρον το πράγμα! Στο μεταξύ κι άλλοι οδηγοί ήταν καβάλα στο κράσπεδο.

Σεξουαλική μέρα τελικά ....
Συνέχισα το διάβσμα αποφασισμένος να παραμείνω (οδικώς) αγνός:
«Και...ενώ της δείχνετε αλλού....με το άλλο χέρι της ρίχνετε κρυφά 10 σταγόνες στο ποτό της και τη «Ρίχνετε»...
Α, όλα κι όλα ήταν σειρά μου να καβαλήσω το κράσπεδο.

26.3.06

Μαμάδες + κόρες


Θα 'χα τελειώσει 1-2 χρόνια το σχολείο, όταν προσπαθούσα να συστήσω (ήταν η εποχή των αηδιών) την κοπέλα μου στην κολλητή μου.
Η μία δεν πήγαινε την άλληνε με τίποτε.
Πολύ είχα στεναχωρεθεί. (Είπαμε: ήταν η εποχή των αηδιών).
Ξαφνικά μια φορά σε μια από τις συναντήσεις τους η μία είπε την μαγική λέξη: «Η μαμά μου ...»
Η άλλη, που δεν ήθελε ούτε να την νιώθει δίπλα της, τσίμπησε αμέσως.
-Και η δική μου ...
-Αλήθεια; Και η δικιά μου μου είπε χθες ...
-Ελα !!! Η μαμά μου, όταν...
-Ακριβώς το ίδιο!
Τις παρατηρούσα έκπλήκτος. (Μικρός ήμουν σας λέω!)
Λες και κάτι θεϊκό είχε συμβεί και όλη η αντιπάθεια τους εξατμίσθηκε.
Γίνανε κολλητές.
Μιλούσαν ατέλειωτα στο τηλέφωνο και το βασικό θέμα ήταν οι μαμάδες τους. Όταν μιλούσαν για τις μητέρες τους εγώ (κι όχι μόνο εγώ) γινόμουνα αόρατος. Για να μην σας πω ότι μετά από χρόνια γίνανε κουμπαρες. ( Οι μαμάδες τους δεν γνωρίστηκαν ποτέ!)
Δεν την ψυλιάστηκα τη δουλειά.
Το θεώρησα σύμπτωση.
Μπήκα στο Πανεπιστήμιο. Εκεί είχα δυο αγαπημένες συμφοιτήτριες. Την Ευανθία (Πανσπουδαστική) και την Κέλυ (Ρήγας Φεραίος).
Γάματα.
Μιλάμε για τα μέσα της δεκαετίας του Ά70.
Οσοι ζήσανε αυτην την εποχή ξέρουν πολύ καλά, τί λέω. Η μία δεν ήθελε την άλλη με τίποτα.
Μια μέρα στο αμφιθέατρο που γινότανε της τρελλής η Κέλυ είπε κάτι στην Ευανθία για την τσάντα, που της έδωσε με το ζόρι να κρατάει η μάνα της.
Η Κέλυ την κοίταξε με λατρεία.
Ποια Πανσπουδαστική και ποιος Ρήγας;
Ποια αιτήματα και ποια (χαχαχαχαχαχαχα!) ... αποχουντοποίηση (κοιτάξτε, τι θυμήθηκα τώρα!) ... χαχαχαχαχαχα!
Πήρανε με τα ταγάρια έξω από το αμφιθέατρο και άρχισαν μετά μανίας να συμφωνούν ΑΠΟΛΥΤΑ για τις μανάδες τους.
Μέχρι εκείνη την εποχή ο ανόητος νέος (εγώ δηλαδή) είχα ακούσει μόνο για κάποιο Οιδιπόδειο. Οι μαμάδες και τα αγοράκια τους κ.λ.π.
Την σχέση μαμάς-κόρης ούτε που την είχα υποψιασθεί. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να κερδίσω (πρώτον) την εύνοια της κόρης και αμέσως μετά (δεύτερον) την εύνοια της μαμάς, ώστε να μπορώ να κουτουπώνω την κόρη. Για τον μπαμπά, ούτε καν που το κουβέντιαζα. Αργότερα κατάλαβα ότι ούτε οι κόρες (αλλά ούτε και οι μαμάδες) το κουβέντιαζαν.
Πέρασαν τα χρόνια και έκανα 100% κτήμα μου, ότι το πρώτο και σημαντικότερο κοινό που έχουν οι κόρες αναμεταξύ τους, είναι οι μαμάδες τους.
¶λυτη σχέση.
Από ο,τι μαθαίνω ρωτώντας (χαχαχά) ειδικούς είναι ότι ακόμα και η επιστήμη σηκώνει ψηλα τα χέρια.
Δεν έχω ακούσει ποτέ μάνα να κάνει κοπλιμέντο στην κόρη της. (Τι χάλια μπλούζα είναι αυτή! - Σαν να πήρες 4 κίλα από το περαμένο Σάββατο. Eχεις άδικο! - Εχεις άδικο! Εχεις άδικο! - Εσύ φταίς! - Εσύ φταίς! - Εσύ φταίς! - Εσύ φταίς! - Εσύ φταίς! - Πάλι λάθος επιλογή έκανες! -Είδες που στα 'λεγα; - Θα μείνεις γεροντοκόρη, βρε ζωον! - Μια ζωή βλάκας ήσουν! - Μπράβο, αλλά θα μπορούσες και καλύτερα! κ.λ.π. )
Τσακώνονται για τα πάντα.
Για το νυφικό, για το αν θα μείνει μόνη, για τις πιστωτικές κάρτες, για τα ρούχα, για τον γκόμενο, για τα παπούτσια, για το μέλλον, για το super market, για την διαίτα...
Για να σας είμαι ειλικρινής δεν μπορώ να σας πω τα topics, γιατί ομολογουμένως δεν τα έχω εμπεδώσει αρκούντως.
Όταν μπήκα στο κόλπο, κατάλαβα (επιτέλους) ότι ακόμα και στην οικογένεια μου, ότι δράμα έχει συμβεί, ΠΑΝΤΑ από πίσω κρυβότανε η σχέση μανάς-κόρης. (Μεταξύ μας: το γράφω χαλαρά γιατί η δική μου μάνα, δεν είχε κόρη.)
-Αν τις αγαπάνε;
-Ποιες; Οι μανάδες τις κόρες τους;
-Φυσικά!
-Τότε;
-Δεν έχει «τότε». Δεν ξέρω να σας πω.
Εχω μάλιστα την αίσθηση ότι όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο η σχέση τους γίνεται ακόμα πιο κομπλικέ.
Το αποκρουστικότερο που έχω ακούσει είναι το κλισέ:
-Εγώ με την κόρη μου είμαστε φίλες!
(Δηλαδή σου λέει για το πισοκολλητό που΄κανε χθες το απόγευμα με τον άνδρα της συναδέλφου της;)
(Αυτοκριτική του κώλου: Τι φαλλοκράτης, Θεέ μου!)
Δηλαδή κυρία μου, αν είσαι φίλη με την κόρη σου, η φίλη της Ελενίτσα, τι της είναι; Μαμά της;
Τα νέα κορίτσια λόγω της ... χαχαχαχαχαχα ... απελευθέρωσης των σύγχρονων μανάδων, τραβάνε στο δεκαπλάσιο το διάολο τους και ώ του θαύματος, τόσο πιο κολλημένες είναι στις μαμάδες τους.

Κάποτε ήμουν αρχισυντάκτης ενός section σε μια εφημερίδα.
Είχα 4 δημοσιογραφίνες στο γραφείο. Εξαιρετικές. Γράφανε τα ρεπορτάζ τους με μεγάλη συνέπεια. Λίγο πριν μου τα παραδώσουν πέρνανε κάποιον στο τηλέφωνο. Δεν κατάλαβα στην αρχή. Φαντάσθηκα ότι το διασταυρώνανε με άλλες συναδέλφους από άλλες εφημερίδες. ΠαρΆ όλα αυτά μου έκανε εντύπωση.
Γρήγορα κατάλαβα ότι μιλούσανε με τις μαμάδες τους.
Κρυφάκουσα.
... τους διαβάζανε τα ρεπορτάζ και ζητούσαν την ... έγκρισή τους.
Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε.
Οι φωνές μου ακούστηκαν 3 τετράγωνα πιο κάτω.
Αποτέλεσμα:
Δεν ίδρωσε το αυτί καμμιάς.
Με γράψανε και συνέχισαν κα-νο-νι-κό-τα-τα.

Ένα τεράστιο ποσοστό των φιλενάδων μου μιλούσαν ανα μισάωρο με τις μαμάδες τους στα κινητά. Το υπόλοιπο (μικρό) ποσοστό, έκανε το ίδιο, αλλά στα κρυφά.

Μια άλλη - φιλαράκι μου αυτή- που ήταν από την Θεσσαλονίκη με παρουσιάζε στη μαμά της για μέλλοντα γαμπρό, επί 3ετία για να μπορεί να έχει την πολυτέλεια ... να μην έχει γκόμενο.

Οι περισσότεροι φίλοι μου (όταν δούλευα στον ΑΝΤ1) με παράκάλαγαν να τους πάρω μαζί μου στα Καλλιστεία. Τους εξηγούσα ότι αυτό που αξίζει, είναι να τους πάρω μια φορά στα ...προκριματικά. Εκεί που τις φέρνουνε (βασικά) οι μαμάδες τους.
Μιλάμε για το τέλειο θέατρο του παραλόγου.
99 στις 100 περιπτώσεις η μαμά ;ήθελε η κόρη της να κάνει αυτό που δεν έκανε η ίδια. Νομίζω (μόνο νομίζω) ότι αυτό ακριβώς (σε διαφορετικό θέμα) είναι και η βάση της παράξενης αυτής σχέσης.

Εχω δεκάδες ιστορίες να σας πω και αν δεν με πιστεύετε εσείς οι bloggers, ρίξτε μια προσεκτική ματιά σΆ αυτά που γράφουν οι blog-φίλες μας: Η παρουσία της μαμάς είναι καταλυτική.

Τι γίνεται με αυτή τη σχέση;
Α, δεν ξέρω να σας πω με λεπτομέρειες.
Προφανώς είναι σχέση μίσους και αγάπης. Αλλοτε επικρατεί το μίσος και άλλοτε η αγάπη. Και τα δυο στην υπερβολική τους μορφή.

Μια φίλη μου εξαιρετική ψυχολόγος, η Τίνα Σ., μου έχει πει ότι σχεδόν όλες οι πελάτισες της πηγαίνουν σε αυτην , για να λύσουν το πρόβλημα της σχέσης τους με τις μαμάδες τους. Προβλήματα που επηρεάζουν την ζωή τους. Η ίδια μάλιστα -όταν την ρωτάω για τη δική της μαμά- μου τα μασάει εμφανώς.

-Και το Οιδιπόδειο;
-Το ποιο;
-Το Οιδιπόδειο, παιδί μου! Μίλα μας και λίγο για τη σχέση μαμάς-γιόκα-κανακάρη.
-Α, δεν ξέρω απ 'αυτά. Ας γράψει γι 'αυτό κάποια θηλυκιά blogger που ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ θα έχει ... εμπεριστατωμένη ραμένη στο πετσί της - άποψη.
Εμένα πάντως η μανούλα μου είναι ΥΠΕΡΟΧΗ. Xεχεχεχε!

ΥΓ. Υποθέτω, ο βλαξ, ότι θα συμφωνήσουν οι γυναίκες, που πιθανώς θα με διαβάσουν. Τί αιθεροβάμονας!!! (τί να κάνει άραγε ο Κύριος Σαρτζετάκης;) ... άφου έτσι κι αλλιώς θαΆναι είτε μαμάδες είτε κόρες...



23.3.06

Ου τσιμπήσεις!


Εχουν μια μανία οι γυναίκες να θεωρούν ότι μπορούν να σκέφτονται ανδρικά. Οδηγείς το αυτοκινητό σου και ακούς μουσικούλα ... ξαφνικά μια φωνή δίπλα σου λέει:
-Ωραία γυναίκα!
Το μυαλό μου δίνει σήμα: Πού; Η εμπειρία δίνει χρόνο στο σήμα.

Λέω χαλαρά:
-Ποιά εννοείς, αγάπη μου;
Ενα δάκτυλο σου δείχνει μια γιγαντοαφισσα με μια δεσποινίδα που είναι ξαπλωμένη ή κάνει ποδήλατο ή τρώει παπάγια... Το πιο αντισεξουαλικό πλάσμα πουΆχω δει την τελευταία 2ετία.
-Μμμμμμμ ... λέω ... καλή είναι!
Νιώθω στο δεξί μου μάγουλο ένα καφτό βλέμμα αποστροφής.

-Δηλαδή ποιά κατά τη γνώμη σου είναι πολύ καλή!
-Η Κατριν Ντενέβ!
-Ελα ασε τις βλακείες και λέγε!
(Αν σας έρθει, φίλοι όδηγοι, να πείτε «η Τούλα το σκυλί, η πρώτη σου ξαδέλφη!» έχετε κάνει το τέλειο λάθος!)
-Η Κατερίνα Λάσπα!
-Η Κατερίνα Λάσπα;
-Η Κατερίνα Λάσπα!
-Η Κατερίνα Λάσπα;
-Δεν μου λες...στις πόσες το εμπεδώνεις;
-Και τι βρίσκεις στην Κατερίνα Λάσπα;
(Φαντασθείτε ναΆχα πει την Τούλα!)
Το μυαλό μου κάνει σβιιιιιιιιιιιιιιιιν και «κλειδώνει» 132 λόγους που μΆαρέσει η κ. Λάσπα. Τους αναλύει ταχύτατα, αλλά δεν δίνει σήμα στην γλώσσα.
-Εχει ωραία μαλλιά!
-Η Κατερίνα Λάσπα;
-Ναι! ΜΆαρέσει επίσης που κάνει κούτσου-κούτσου τα χειλάκια της .... με αναστατώνουν οι άνθρωποι που λένε βλακειούλες σε τηλεοράσεις και περιοδικά.

-Καλά! Καμμιά άλλη που να σΆ αρέσει;
(DANGER! DANGER!DANGER!)
-Δεν έχω τώρα καμμιά πρόχειρη.
-Με μένα μιλάς.
(Ακριβώς!)
-Ωραία κοπέλα, είναι η ξαδέλφη μου η Μίκα!
-Βρε άσε τους συγγενείς. Καμμιά απΆ αυτές ... δεν σΆ αρέσει;
-ΑπΆ αυτές στις αφίσες;
-Δηλαδή, ας πούμε, η Γωγώ Μαστροκώστα δεν σΆ αρέσει;
(Πεθαίνωωωωωωωω!)
-Η ποιά;
-Η Γώγώ Μαστροκώστα!
-Αυτή που λέει τον καιρό στο Alter είναι;
(Θουμπ! Θούμπ! Θούμπ!)
-Αυτή είναι η Σινιόρη! Η Μαστροκώστα είναι αυτή που της κάηκε πριν απο μερικά χρόνια το ένα σαλέ!
-Δεν μου λέει τίποτε. Κανένα άλλο χαρακτηριστικό της;
(Βλάκα! Βλάκα! Βλάκα!)
-Α, μάλιστα τη θυμήθηκα! .... μπα δεν μΆ αρέσει!
(Ψεύτη! Ψεύτη! Ψεύτη! Ψεύτη!)
-Πολύ λαϊκιά ...έ τσι; Την έχεις δει στα περιοδικά με το μπικίνι της να μοστράρει τον κωλ... ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!! Μην ξαναπεράσεις με κοκκινο θα γίνουμε από δυο χωριά ... Νομίζω ότι έχει κυταριτιδα ....
-Η Κατερίνα Λάσπα;
-Η Γωγώ Μαστροκώστα!
(Θα αυτοκτονήσω! Θα αυτοκτονήσω! Θα αυτοκτονήσω!)
-Δεν μπορώ να την φέρω στο μυαλό μου αυτη τη στιγμή! Έχει σίγουρα;
-Σίγουρα!
-Τι προσέχετε εσείς οι γυναίκες ... είναι απίστευτο!
-Δηλαδή εσύ δεν την έχει προσέξει;
(Θα τρακάρω! Θα τρακάρω! Θα τρακάρω!)
-Μπαααααα .... Α, και η Καριοφυλιά Καραμπέτη μ 'αρέσει ....
(Πάντα πιάνει αυτό!)
-Μπράβο! Κι εμένα! Έχει class ?
(Kαι η Γωγώ! Και η Γωγώ! Και η Γωγώ!)
-Ναι, ρε παιδί μου .... Συμφωνώ απολύτως! Τώρα που το σκέφτομαι ...μπάζα δεν πιάνει μπροστά της η Κατερίνα Λάσπα.

-Μπράβο!
-Και η Κάτια Δανδουλάκη κάτι μου κάνει ... έχει κι αυτή ένα δικό της στυλ!

-Κι από τις παλιότερες;
-Η Σπεράντζα Βρανά!
-Τιιιιιιι;
-Ελα μωρέ πλάκα κάνω ... από τις παλιότερες .... κάτσε να δεις .... από τις παλιότερες...ααααα ναί! η Έλλη Λαμπέτη!
-Στο γραφείο όλοι πάντως οι αρσενικοί είναι ξετρελλαμένοι με την Γωγώ Μαστροκώστα.
-Με ποιάν;

22.3.06

Γαμο-ποιηθήκαμε!


Μας έσπασε τα νεύρα με την «φτωχο-ποίηση» ο Τράγκας στην τηλεόραση.
«Φτωχοποίηση»!
Τι να 'ναι άραγε φτωχοποίηση;
Μήπως είναι η ποίηση των φτωχών;

(Ωχ-Ωχ/
είμαι φτωχ/
θα με πάρει ο Μολώχ!)
Mάλλον όχι...αφού τσιμπάς μια πιστωτική και ξεμπερδευο-ποιείσαι με την εν λόγω ποίηση.
Μέχρι να μπει η τράπεζα στην διαδικασία της «κυνηγο-ποίησης» έχεις λύσο-ποιήσει τα βασικά σου προβλήματα.
Το ερώτημα είναι πώς θα ξεφύγο-ποιηθούμε από την «τηλεορο-ποίηση», που οδηγεί κατευθείαν στην «μαλακο-ποίηση».
Τελικά μπας και οι -ποιητές (κάθε είδους) είναι όντως λαπάδες;
Βαρέθηκο-ποιήθηκα!
Πάω να κοιμηθο-ποιηθώ.

21.3.06

O Mαρινέλας...

Έχετε βρει ποτέ πολλά χρήματα στον δρόμο;
Εγώ ναι!
Είναι 1972. Είμαι μόλις 15 ετών και κάθομαι στην «Θύρα 13» του γηπέδου της Λεωφόρου Αλεξάνδρας έτοιμος να παρακολουθήσω (έχοντας δίπλα μου τον μεγαλύτερο ξαδελφο μου Οδυσσέα) τον αγώνα Παναθηναϊκός-Πιερικός. Είμαστε πιτσιρικάδες και στην τσέπη μας έχουμε μόνο τα χρήματα για το εισιτήριο της επιστροφής στην Καλλιθέα με τον ηλεκτρικό από την Βικτώρια.
Το μάτς θέλει μερικά λεπτά για να αρχίσει κι εγώ καπνίζω... Φυσικά και καπνίζω. Εκείνη την εποχή όλοι 15αρηδες κάπνιζαν...και καπνίζω (μεγάλη μαγκιά) τσιμπούκι.(Δεν θέλω ανόητα σχόλια. Εντάξει;) Κάθομαι στο τσιμέντο της Λεωφόρου, ενώ όλοι είναι όρθιοι δίπλα μου και στουμπώνω το τσιμπούκι με καπνό... Εκείνη ακριβώς τη στιγμή προσγειώνεται (από τον ουρανό) πάνω στο τσιμπούκι (λέγεται και πίπα, αλλά πάλι δεν βοηθάει) και τον καπνό κάνοντας τα σύγχριστα, μια πλαστική άσπρη σακούλα, πολύ καλά πακεταρισμένη. Αμέσως μετα το πρώτο σόκ, την περιεργάζομαι και με την πρώτη ματιά ανακαλύπτω ότι είναι γεμάτη χιλιάρικα και 500αρικα (δεν υπήρχαν 5χίλιαρα και 10χίλιαρα)... σε δραχμές βέβαια. Παγώνω, αλλά αμέσως μετά, με μια αποφασιστική κίνηση κάθομαι πάνω της. Εκείνη τη στιγμή ο διαιτητής σφυρίζει την έναρξη.

Ολοι κάθονται.
Απο που στο διάολο είχε έλθει η σακούλα;
Δεν έχω ιδέα και δεν λέω και κουβέντα. Φάσεις, φάουλ, πέναλτυ, γκολ, ιαχές... εγώ τίποτε...ούτε κάν που συμμετέχω ... απλώς σιγά-σιγά την ανοίγω και αρχίζω να μοιράζω δεσμίδες στις τσέπες του μπουφάν, του παντελονιού, στις κάλτσες... Κοιτάζω το παιγνίδι και δεν καταλαβαίνω τίποτε... Από πού είχαν έλθει τα χρήματα; Το βλέμμα μου ψάχνει την πελώρια και ιδιαιτέρως κάθετη κερκίδα...
Τίποτε.
Ξαφνικά κάτω-κάτω βλέπω ένα γεροντάκι-πασατεμπά, που στο γήπεδο ήταν γνωστός σαν «Μαρινέλας». Είναι ο μόνος όρθιος και φυσικά τραβάει το ενδιαφέρον μου. Αφήνει κάτω το τσουβάλι με τον πασατέμπο και αρχίζει να ψάχνεται σαν τρελλός...
Τον αναγκάζουν να κάτσει και έτσι τον χάνω.
Τελειώνει το ημίχρονο και όλοι σηκώνονται. Φυσικά δεν έχω οπτικό πεδίο για να ξέρω πού είναι, εκείνος, που υποθέτω (!!!) ότι έχασε τα χρήματα.
Τί να κάνω;
Μόνο υποψιάζομαι ότι είνα δικά του... Ειλικρινά δεν ξέρω τι να κάνω. Οι δεσμπίδες καίνε όλο μου το κορμί. Ξεκινά το βΆ ημίχρονο και είμαι πιά αποφασισμένος ότι τα χρήματα είναι δικά μου. Σηκώνω το βλέμμα μου και (αχ! πόσο περίεργη είναι η ζωή!) ο «Μαρινέλας» κάθεται δυο σκαλοπάτια πιο κάτω κρατόντας σφικτά το τσουβάλι με τον πασατέμπο.
-Πασατέμπος! λέω δυνατά.
-Σταμάτα, ρε μαλάκα! μου λεει ο ξαδελφός μου.
Είναι πιά αργά ... τοΆχω αποφασίσει.

«Πασατέμπος!» επιμένω. Οι γύρω ενοχλούνται. Μαζί και ο «Μαρινέλας».
Γυρνάει την πλάτη στην τύχη του.
Εχει ένα χρώμα γκριζοπράσινο μα αντάβγειες του μπλε...
-Πασατέμπος!
-Ασε μας ρε αγόρι... μου λέει με σβησμένη φωνή. Αυτός όμως ήταν ρόλος για έναν. Για μένα ...
-Εχασες τίποτε λεφτά; τον ρωτάω. Μένει ακίνητος για ένα ατέλειωτο δευτερόλεπτο και μετα γυρνάει σιγά-σιγά και μου λέει:

-Ναι, όλο μου το βιός!
-Μικρέ, θα μας αφήσεις να δούμε το παιγνίδι; επιμένουν οι διπλανοί.

Βάζω το χέρι στην κάλτσα και βγάζω μια δεσμίδα.
-Δικά σου είναι αυτά;
Δεν έχω δεί άνθρωπο να κινείται πιο γρήγορα. Πατησε στο κεφάλι εκείνου, που μας χώριζε και χώθηκε αναμεσα σε μένα και τον ξάδελφο μου. Τα μάτια του είναι δακρυσμένα. Βγάζω δεσμίδες απο παντού.

Τελικά ήταν 625.000 δρχ.
Σκεφθείτε!το 1972. Οταν μια Mercedes έκανε 90.000 δρχ. Κι εγώ μόλις 15 χρονών.
Εκανε να μου δώσει μια δεσμίδα.
Ούτε που το κουβέντιαζα. Η έξαψη ήταν απίστευτη.

Ο Οδυσσέας με κοιτούσε με ανοικτό το στόμα.
Ο παππούς (πάνω απο 70-75) με έθαψε κάτω απο πασατέμπο.
-Αγόρι μου, είναι οι κόποι όλης της ζωής μου.... Αν τα έχανα θα πήγαινα να κρεμαστώ στο πλυσταριό!
Νομίζω ότι είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου ... και μια μεγάλη αλήθεια: από εκείνη τη στιγμή και μετα δεν κυνήγησα ποτέ το χρήμα ... και αυτό ποτέ δεν μου κρύφτηκε.
Η ανακούφιση (και η ευχή του) του «Μαρινέλα» είναι ο κωδικός για όλα τα χρηματοκιβώτια του κόσμου.

(Οποτε τον πετύχαινα στο γήπεδο με σκέπαζε κάτω από πασατέμπο. Μετα σπίτι τον έβγαζα από παντού... όπως το ρύζι οι γαμπροί. Τελευταία φορά τον είδα στην Ομόνοια στα τέλη της δεκαετίας του -70. Ηταν πια πάααααρα πολύ μεγάλος και δεν με θυμότανε. Εγώ πάντως δεν τον ξέχασα ποτέ. Του οφείλω πολλά. Πολλά περισσότερα από ότι νόμιζε ότι μου όφειλε εκείνος!)

Σημ: Η φωτο είναι αφιερωμένη στον φίλο μου τον kaltsovrako με την διευκρίνηση, ότι οι κύριοι με τα ερυθρόλευκα δίπλα στον "στρατηγό" δεν είναι Ολυμπιακοί.

Σημ2. Συγγνώμη kaltsovrako, αλλά δεν βρήκα φωτό του Μαρινέλα. Α, και το θέμα δεν είναι βέβαια ποδοσφαιρικό. Μην τα ισοπεδώσουμε όλα.




20.3.06

Zηλέψτε τον!

O φίλος μου ο Κίμων είναι ο μοναδικός άνθρωπος που ξέρω που του αρέσει να τον ζηλεύουνε.
Το τραβάει ο οργανισμός του και μάλιστα το προκαλεί με το «καλημέρα». Καλός φίλος, καλό παιδί, χαρούμενος άνθρωπος, πετυχημένος... αλλά του αρέσει να τον ζηλεύουνε.
Καλέ, οι γυναίκες του εννοώ.
Μόλις βρεί αγαπημένη το πρώτο που κάνει είναι να της πεί για τις προηγούμενες του. Οχι, από μούρη... αλλά... από.... τί να σας πω; Δεν ξέρω... από έναν δικό του, τέλος πάντων, ανεξήγητο λόγο, τους λέει όλες τις λεπτομέρειες, που ένας έστω και ελαφρώς προσεκτικός άνθρωπος, δεν θα'λεγε ποτέ.
Μιλάμε για πλήρη αναφορα: Τί φορούσε, πού έπινε καφέ, πώς τον λένε τον πατζανάκι της, ποιό είναι το τηλέφωνό της... ολα...
Μιλάμε ότι τους λέει ακόμα και τους «μηχανισμούς» που έχει κάθε άνθρωπος για να αυτο-προστατεύεται... π.χ. σε ποιό συρτάρι έχει τις φωτογραφίες από εκδρομές με την πρώην αραβωνιαστικιά του.
Πηγαίνει τις νυν φίλες του σε πάρτι που όλο είναι και κάποια πρώην του... φυσικά στην διαδρομή εντελώς τυχαία έχει πει στην νυν του για την πρώην του....
Γιατί το κάνει;
Μμμμμμ.... μην με σκάτε... σας είπα δεν ξέρω επακριβώς. Δεν το κάνει πάντως για να ζηλέψει η πρώην, αλλά η νυν.
Μέχρι τώρα ήξερα ότι οι άνθρωποι πηγαίνουν με κάποια νυν για να ζηλέψει μια πρώην... ο Κίμων είναι της αντίθετης λογικής....
Αποτέλεσμα;
Μπλέκει!
Την μία τον λυπήθηκα...
Την δεύτερη τον ξαναλυπήθηκα.
Την τρίτη τον λυπήθηκα εκ νέου...
Τήν τέταρτη όμως το κατάλαβα... Εκανε φλας στο μυαλό μου!
Ρε συ, o Κίμων γουστάρει να του γκρινιάζουνε, να του τα πρήζουνε, να του κάνουν τη ζωή μαύρη....
Προφανώς η γκρίνια του χαϊδεύει το δημιουργικό του.
Αντί να τον κτυπήσει το κακό (π.χ. από μία ατυχία) ο φίλος μου ο Κίμων, παίρνει φόρα και σκλάαααααντζ!!! πέφτει κατακούτελα πάνω στον στύλο.
Κασκαντέρ δεν τους λένε αυτούς τους τύπους;
Κασκαντέρ τους λένε και από ο,τι ξέρω επιβιώνει μεγάλο ποσοστό από δαύτους....
Πριν από κανέναν μήνα ο Κίμων ήταν αραχτός στον καναπέ και μας έλεγε πάλι μια πονεμένη ιστορία, για το πώς η αγαπημένη του, του είχε κάνει μια σκηνή, επειδή του 'χε τηλεφωνήσει το πρωί στην δουλειά μια κοπέλα που έβγαινε μαζί της όταν ήταν τριτοετής στη Νομική....
Τότε ήταν που το κατάλαβα....
-Και δεν μου λες, πού το 'μαθε; ρώτησα εννοώντας την τωρινή του πολυ-λατρεμένη.
Ο Κίμων ψιλο-αιφνιδιάστηκε.
-Εεεεε, της τοΆπα!
-Γιατί;
-Γιατί να μην της το πώ;
-Για να μην σε πρήζει....
Εσκασε το χαμογελάκι του ένοχου, που παραδόθηκε απο μόνος του ... αμέσως αυτο-συγκρατήθηκε.

Ηταν όμως αργά.
-Εγώ λέω πάντα την αλήθεια!
-Τα θερμά μου συγχαρητήρια. Την αλήθεια όμως την λέμε, άμα μας ρωτάνε, δεν φωνάζουμε τον κόσμο για ένα drink και τους ανακοινώνουμε: «Λοιπόν θα σας πω μιαν αλήθεια! Δεχόμαστε και ερωτήσεις!».
Βρε μήπως ο φίλος μου Κίμων το κάνει για να τις εντυπωσιάσει με τις προηγούμενες επιτυχίες του;
Μπαααααααα .... Νομίζω ότι το τραβάει το πετσί του.
Μπορεί να έχει ερωτική φαντασίωση να τον ζηλεύουνε ... και όσο τον κυνηγάνε... εκείνος αντί να σβήνει τα ίχνη... ξεμπλέκει τον μύτο της Αριάδνης... κου-κου εδώ είμαι....καλέ,γιατί δεν με πιάνεις κ.λ.π.
Τί να πω!!! Αφού εκείνου του αρέσει... εμένα μου περισσεύει...
Τώρα που το σκέφτομαι μπορεί ναΆχει και δίκιο... το να περπατάς στην άκρη του γκρεμού λένε ότι είναι ερεθστικό...
Προφανώς έτσι γουστάρει και ο Κίμων... το κακό είναι ότι δεν περπατάει μόνο , αλλά κάνει και πιρουέτες.


Η φωτο είναι από το www.torturegarden.com, το οποίο μου συνέστησε ο mo5hp3t3r σε παλιότερο post μου. Nομίζω ότι ταιριάζει γάντι στον Κίμωνα.

18.3.06

Photoshop-ιές!


Πριν απο 2 χρόνια μου'ρθε να κατασκευάσω στον υπολογιστή διάφορα σκέυη. Ψάχνοντας σήμερα το απόγευμα στα αρχεία μου, τα βρήκα.
Χαχαχα! Κάδοι αποριμάτων
Τα σχεδίασα στo Cool3D (Ulead) και τα περιποιήθηκα στο Photoshop.
Για δείτε τα:










Οι σιχαμένοι


Kάποτε γνωρισα την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Μιλάμε για εποχή που εγώ ήμουν νεαρός και εκείνη η «απόλυτη σταρ». Ημουν από εκείνους, που την θεωρούσαν γλυκερή, ατάλαντη, χωρίς επίπεδο κ.λ.π.
Δεν ήταν αστείο να συναντήσεις την Βουγιούκλω και μάλιστα να της πάρεις συνέντευξη.
-Να δούμε τι διάολο, θα μου πεί; σκεφτόμουν γεμάτος τσαμπουκά στην διαδρομή.
Την συνάντησα στο θέατρό της.
Κούκλα. Πολύ κούκλα και πολύ σέξυ.
Μάζεψα όσο κουράγιο μουΆχε μείνει και ψιλοάρχισα τις ερωτήσεις.
Μαλακές... ίσως και μαλακίες ... η μεγάλη σταρ και ο νεαρούλης!
Δίπλα της κάμποσοι.
Η αυλή της.
Το καταλάβαινα, αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν δυο δημοσιογράφοι-συνάδελφοι μου, πολύ μεγαλύτεροι από μένανε, που ήταν βασιλικότεροι του βασιλέως.
Ρωτούσα την Αλίκη, απαντούσαν αυτοί.
Ρωτούσα την Αλίκη, κάνανε κριτική στις ερωτήσεις μου.
Ρωτούσα την Αλίκη, με κοιτούσανε αποδοκιμαστικά.
Οσο περνούσε η ώρα τόσο συμπαθούσα την Αλίκη και τόσο αντιπαθούσα αυτούς.
Δημόσιες σχέσεις, θα μου πείτε... Κάτι σαν γραφείο τύπου.
Μπαααααα ... μάλλον για καψούρηδες μαζί της τους βρήκα.
Φεύγοντας μου δώσανε και οδηγίες για το πώς πρέπει να γράψω τη συνέντευξη.
Δεν την έγραψα ποτέ.
Η διευθύντρια μου στο περιοδικό έγινε έξαλλη μαζί μου.
Εγώ όμως δεν την έγραψα τη συνέντευξη, αφού δεν ήταν της Αλίκης, αλλά της δημοσιογραφικής (;) αυλής της.
Μετά από χρόνια πέτυχα τον έναν (Φ.Η.) σε μια παρέα νεαρών κοριτσιών-δημοσιογράφων να τους λέει περί δεοντολογίας. Τρέχανε τα σάλια του.
Παρα τον μεγάλο σεβασμό που νιώθω για τους ηλικιωμένους, τον έκανα τελατίνη. Σε δυό λεπτά έκτός από τα σάλια του, τρέχανε και τα ποδάρια του.
Όταν ξανασυνάντησα μετά από χρόνια την Αλίκη στο studio του 9,84 (της πήραμε την πρώτη live on air συνέντευξη μαζί με την κουμπάρα μου (και αδελφή μου) Αγάθη Πλώτα), ήρθε μαζί με τον (μεγάλο) Σταμάτη Φασουλή, που κρατούσε τα μπόσικα.
Εκανα πολύ καιρό για να τον φέρω στην θέση που του αξίζει.


Μισώ τους ενδιάμεσους.
Οποιοι και ναΆναι αυτοί. Από τις γκόμενες που κάνουνε πάσα τις φίλες τους (ακόμα και σε μένα) μέχρι τους παπάδες που έχουν πάρει αυθαίρετα και εργολαβικά την επικοινωνία μου με τον Θεό.
Οποτε έγραψα κριτική για κάποιον «ισχυρό», εμφανιζόταν (από του πουθενά) κάποιος «εφιάλτης» και μουΆλεγε στΆ αυτί και με συμβουλευτικό (το μισώωωωωωωωωωωω) ύφος:
-Τρελλός είσαι; Κοίτα τη δουλίτσα σου!!!!
(Υποθέτω ότι το «δουλίτσα» είναι υποκοριστικό της «δούλας»)

Οποτε στις συσκέψεις έπεφτε μια πρωτοποριακή ιδέα, πάντα εμφανιζόταν ένας και έλεγε με χαμηλή φωνή κοιτώντας τα χαρτιά του:
-Μήπως αυτό (η ιδέα) είναι επικίνδυνη; Μήπως γελοιοποιηθούμε; Εμείς είμαστε σοβαροί (σκατά στα μούτρα σου!).Μήπως πρέπει να το ξανασυζητήσουμε την επόμενη Πέμπτη;
Αυτό έφερνε προβληματισμό. Αυτό έριχνε μια σταγόνα μελάνης στο κάτασπρο γάλα. Μπλα ... μπλα .... 99 στις 100 φορές χανόταν η ιδέα.
Ποτε κανείς ιδιοκτήτης, κανένας καναλάρχης, κανένας εκδότης δεν τους είχε πει να το κάνουν (αυτό θα το καταλάβαινα). Από μόνοι τους το κάνανε και το κάνουν. Γίνονται οι ενδιάμεσοι της μετριότητας + της μαλακίας με την αηδιαστική πραγματικότητα.

Εγινε μεγάλος χαμός με την υπέροχη διαφήμιση «πούτ δε κοτ ντάουν!»
Ολοι θαυμάζουν αυτόν που την σκέφτηκε. Ανάμεσά τους κι εγώ. Πιο πολύ όμως θαυμάζω αυτούς που την αποδέχτηκαν. Αυτούς που είπαν: «πωπωπω ωραία ιδέα! Να την κάνουμε!»

Σκιτσάρω, λένε ότι σκιτσάρω καλά. Όταν ξεκίνησα αυτό το επάγγελμα, σκέφτηκα ότι ωραία θα ήταν να εικονογραφώ τα κείμενα μου. Εκανα λοιπόν μερικά σκιτσάκια και ετοιμάστηκα να τα δείξω στον διευθυντή μου. Εκανα όμως το λάθος να τα δείξω πρώτα σε έναν παλιότερο συνάδελφό μου, για να μου πει την γνώμη του:
-Πωπωπωπω! Πολύ ωραία είναι... μου είπε!
Πέταξα στα ουράνια. Εκείνος συνέχισε:
-Ο πατέρας σου στα έκανε;
Δεν τα έδειξα ποτέ στον διευθυντή.
Δεν εικονογράφησα ποτέ τα κείμενα μου (πλήν του «Τηλεράματος», επειδή με έζμπρωξε η διευθύντρια και φίλη μου Βίκυ Αλικάκη, που έχει σπουδαία καλλιτεχνική ματιά).

Υπάρχουν άνθρωποι που κόβουν πόδια.
Από τους αστραγάλους.
Τους πολέμησα όσο δεν μπορείτε να φαντασθείτε.
Δύναμή μου;
Οι γενναιόδωροι!
Εγραψα ένα post για την ελληνική τηλεόραση.
Αντέδρασαν μερικοί και καλά κάνανε. Δεν ένιωσα καμμιά έκπλήξη όταν είδα στο profile τους (communications-media).
-Κάτω τα χέρια από τη δουλίτσα μας.

Η blogo-φίλη μου Herinna είναι απαγοητευμένη. Αν κατάλαβα καλά θέλει να την κάνει από τα blogs. Προφανώς θα αστειεύεται. Της αφιερώνω τα πάρα πάνω για να της δείξω, πόσο λάθος κάνει. Και την πλήροφορώ (για να πάρει θάρρος) ότι τα κτυπήματα κάτω από την ζώνη (στο μποξ) δεν μετράνε. Αντιθέτως «γράφουν» σε βάρος εκείνου που τα δίνει.

17.3.06

Εγώ, ο Μάλαξ!


Χαμός από comments (για τα δικά μου standards) στο post «Η Επανάσταση της Ρούλας Κορομηλα». Σας εξομολογούμαι ότι έμεινα ελαφρώς έκπλήκτος.
Επί χρόνια έγραφα στις εφημερίδες τέτοια μπινελίκια. Όμως εκεί το κοινό είναι αόρατο. Δεν είχα το feedback.
Εβγαλα το μαχαίρι μου, από το συρτάρι του κομοδίνου μου, τσεκάρισα την κοφτερότητά του και μουρμούρησα:
-Μαύρο φίδι που σας έφαγε.
Γιώργος Λιάγκας.
Το αστέρι του Star.
H δημοσιογραφάρα. Τρία λέει on air και απ 'αυτά, τα τέσσερα είναι για πολλές κλωτσιές .

Αχ, να τον δείτε στην πλατεία Κολωνακίου να παραγοντίζει και να πολιτικολογεί. Να περνούν οι «φαν» του και να του υποβάλουν τα σέβη τους να καμαρώνει σαν γυφτ...
-ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΠ! μου είπε προχθές μια αγαπημένη φωνή.
-Τι;
-ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΠ!
-Τι έπαθες μωρέ;
-Γιατί τους κράζεις;
-Γιατί να μην τους κράζω;
-Γιατί δεν αυτό-κράζεσαι;
-Ε;
-Λέω: Εσύ γιατί δεν αυτό-κράζεσαι;
-Αυτό-κράζομαι.
-Σωστά! Se harmless θέματα. Για την τηλεόραση όμως δεν έχεις ευθύνη;
-Εγώ;
-Μάλιστα! Εσύ.
-Τι έκανα εγώ; απάντησα (με μικρή φωνίτσα)
-Δεν δούλευες μαζί με την Ρούλα στο «Βravo»;
-Εεεεεεεε ! ... δούλευα! για λίγο ...τσακώθηκα κι έφυγα σε έναν μήνα όμως! (Με ακόμη μικρότερη φωνιτσούλα!)
-Εφυγες γιατί διαφώνησες με την «ποιότητα»;
-Εεεεεε ... όχι ακριβώς ...
-Αλλά;
-Επειδή δεν με πλήρωσε.
-Είδες; Και σχεδίασες πολλά πράγματα (πού τώρα τα βρίζεις) κι από πάνω τσαντίστηκες επειδή δεν σε πλήρωσαν. Αντε γειά τώρα γιατί έχω σοβαρότερες δουλειές να κάνω.
Εμεινα με το τέτοιο στο χέρι.
Θεέ μου, τι να το κάνω το δίκιο που είναι εναντίον μου; Είναι ακόμα δίκιο; Βέβαια και είναι.
Παραφράζω αυτό που έλεγε ο Φρέντυ Γερμανός.
«Η κριτική είναι σαν το δάγκωμα του σκορπιού, ο οποίος πριν δαγκώσει, δαγκώνει πρώτα τον εαυτό του!»
ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧ! (δάγκωσα το χέρι μου!)
ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧ! (ξαναδάγκωσα το χέρι μου!)
ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧ! (έδωσα μια μπουνιά στην μύτη μου!)
ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧ! (Το φχαριστήθηκα)



15.3.06

H Επανάσταση της Ρούλας Κορομηλά!

Αν δεν το κάνω τώρα δεν θα το κάνω ποτέ.
Αυτό το «ποτέ» με τρομάζει αφάνταστα, γιατί σήμερα το «τώρα» είναι σημαντικότατο.
Παρατηρώ δίπλα μου αυτά που γίνονται και δεν πιστεύω στα μάτια μου. Ή μάλλον το χειρότερο: Πιστεύω στα μάτια μου.
Στα ελληνικά σήριαλ οι ηθοποιοί παίζουν (λέμε τώρα)... καθιστοί. Παρατηρείστε το και πείτε μου, αν έχω δίκιο ή όχι. Σε κανένα άλλο πολιτισμένο τηλεοπτικά τοπίο, δεν συμβαίνει αυτό. Καθισμένος σας «παίζω» Σέξπηρ και Αρχαία Τραγωδία, άμα λάχει.
Οι ηθοποιοί (λέμε τώρα) ΜΟΝΟ φωνάζουν.
Όταν θέλουν να βάλουν κάποιον στο σενάριο, τον βάζουν να κτυπά... το κουδούνι της εξώπορτας.
Την Δευτέρα είδα σε σπίτι φίλων (που είναι μανιακοί με το «Παρά 5») το σήριαλ. Κάτσαμε στον καναπέ και το είδαμε με θρησκευτική ευλάβεια. Είχα ακούσει τόοοοσα πολλά γιΆ αυτό, αλλά δεν είχα τύχει να το δω ποτέ.
Δεν γέλασα ΟΥΤΕ σε μία σκηνή, ενώ υποτίθεται ότι είναι κωμωδία.
Σας παρακαλώ πολύ -όσοι το βλέπετε- προσέξτε την τηλε-σκηνοθεσία. Λες και πρόκειται για δραματική σειρά. Ούτε μία τσαχπινιά. Οι ηθοποιοί μιλούν ενας-ένας με την σειρά τους ... λες και είναι Σουηδοί σε talk-show.
Oταν βρέθηκε νεκρός ο Μιλόσεβιτς στα δελτία των 8, έπαιξε στις ... 20.40. Η ΕΣΗΕΑ δεν σκέπτεται το χαρακίρι.
Τα παιδιά στα διάφορα τεχνο-ριάλιτι (!!!) είναι ως επι το πλείστον παράφωνα και οι τύποι στις κριτικές επιτροπές, εντελώς άχρηστοι και άσχετοι με το τραγούδι.
Ο Ψινάκης θέλει πολύ γιαούρτι για να στρώσει καλύτερα η επιδερμίδα. Ο άρχοντας της ατάκας, λένε και δεν ντρέπονται αυτοί που το λένε.
Τι να κάνω!!!!
Πείτε μου, τι να κάνω και θα το κάνω.
Όταν πρωτοπήγα στο Amsterdam υποσχέθηκα ότι θα τα εγκαταλείψω όλα και θα πάω να μείνω για 3-4 χρόνια εκεί. Δεν τα κατάφερα γιατί όλο κάτι συμβαίνει και όλο κάτι με κρατάει εδώ. Κάθε πρωί ρίχνω μια μούτζα στον εαυτό μου για να μην ξεχνιόμαστε (εγώ και ο εαυτός μου).
Μιλάω καθημερινά με ανθρώπους-συναδέλφους μου της τηλεόρασης και όταν τους λέω τα αυτονόητα ... που μου τα έχουν πει οι καθημερινοί τηλεθεατές- με κοιτάνε και κουνάνε τα κεφάλια τους:
-Δεν μας χέζεις ρε Αντώναρε.
Γιατί είμαι κολλημένος με την τηλεόραση;
Κατ αρχας δεν είμαι .... τουλάχιστον: όχι πιά. Αλλά κι αν είμαι, και δεν το βλέπω, μου συμβαίνει γιατί όλη αυτή η μαλακία μπαίνει καθημερινά και συνεχώς στο σπίτι μας.
Εχουμε αρχίσει να βρίσκουμε το μετριότατο, υπέροχο και το γελοίο, αριστούργημα.
-Η ποιότητα δεν πουλάει ... λένε.
Και που ξέρεις εσύ ρε άχρηστε παπάρα, τι είναι ποιότητα; Ποιός σου έδωσε το δικαίωμα να σερβίρεις σκουπίδια, επειδή πιστεύεις την αρχιδιά που ξεστομίζεις;

Θέλουμε την σοβαρότητα στην τηλεόραση! διακηρύσσουν ανα 3-4 χρόνια.
Σοβαρότης;
Τί πράγμα;
Σοβαρότης είπαμε!
Καλέ, εδώ τούτε το Κρατικό Κανάλι δεν έχει δελτίο ειδήσεων στις 12 ακριβώς τα μεσάνυχτα. Για ποιά σοβατότητα μιλάμε;

Εγραφα επί χρόνια εναντίον της Ρούλας Κορμηλά και εκείνη πίστευε ότι το έκανα γιατί την μισούσα ή την ζήλευα.
Χα! Τι να ζηλέψω μωρέ; Τον Sartini, που την κεράτωσε μπροστά στα μάτια της με την Κατερίνα Λάσπα, αφού πρώτα είχε κερατώσει την τέχνη της σκηνοθεσίας μπροστά στα μάτια του ελληνικού λαού;
Και όσο έγραφα τόσο τσαντιζότανε η Ρούλα και τηλεφωνούσε στους διευθυντές μου να με απολύσουν.
Μια φορά έκανε το λάθος και τηλεφώνησε στον μακαρίτη τον Λυκούργο Κομίνη (στο "Εθνος") να με σταματήσει να γράφω και εκείνος (σπουδαίος δάσκαλος) με φώναξε στο γραφείο του και μου είπε:
-Τώρα τσάκισε την.
-Γιατί κ. διευθυντά;
-Επειδή τηλεφώνησε σε μένα κι όχι σε σένα.
Το έκανα, όχι επειδή μου έδωσε το ελέυθερο, αλλά γιατί έβλεπα την λαίλαπα που εξέτρεφε.
Ποια λαίλαπα;
Αυτην που μας καταδυναστεύει σήμερα. ΄Η μήπως ξεχάσατε ότι η κ. Ρούλα μας έλεγε πόσο σπουδαίος τραγουδιστής είναι ο Τριαντάφυλλος και τί ζενπρεμιέ ο Απόστολος Γκλέτσος;

Την θυμάστε όταν έκλινε βασικά ρήματα;

Θεά η Αννα Βίση;
Ελα Χριστέ και μπούκωνε κι εγώ να καταπίνω.
Καλέ, πού πήγε η φωνή της;
Πότε θα σταματήσει να κάνει την παιδούλα;
Είναι αυτή σκηνική παρουσία μιας ... θεάς;
Ο Καρβέλας είπε μπροστά μου (μάρτυρας μου ο Γιάννης Καλαμίτσης) ότι αν δεν είχε υπάρξει ο Μότσαρτ σήμερα θα ξέραμε μόνο? αυτόν (τον Καρβέλα).

Γαμώ την ατυχία μας ρε Αμαντέους! Τί ήθελες και γεννήθηκες;

Εχετε ακούσει τις ερωτήσεις που κάνει η Ελλη Στάη; Αν αυτές είναι δημοσιογραφικές ερωτήσεις δημοσιογράφου-σταρ, τότε εγώ είμαι Χάρυ Μπελαφόντε (πού τον θυμήθηκα δαύτονε!) Οχι κ. Αλέκο Θεοφιλόπουλε μου, ο Χάρυ δεν παίζει στην Μάνστεστερ Γιουνάϊτεντ.

Πριν από καιρό βρέθηκα σε μια (μπλιάχρ) σύσκεψη μεγαλοσχημόνων στελεχών της τηλεόρασης.
Ολοι τους της γενιάς μου. Τους ήξερα προσωπικά (σαν κάλπικες δεκάρες) και από χρόνια. Δεν μιλούσαν γρι αγγλικά. Ακούγοντας τους όμως, σκέφτηκα μπας και ήμουν σε meeting του ΒΒC. Kαπνίσανε τα πούρα της, ήπιανε τα ουισκάκια τους και άρχισαν τα: anyway, postproduction, I care, never mind, budget, yew indeed... Kάτι σαν Ελληνοαμερικάνοι που είχαν να έρθουν στην πατρίδα από τη 10ετία του Ά60.

Τα πήρα κανονικά... άρχισα κι εγώ τις αγγλικούρες, αλλά δεν μάσησαν! Ξαφνικά μου ήρθε μια ιδέα: άρχισα να πετάω και γερμανικές εκφράσεις: das ist moeglich, sellbsteverstaendlich, unglaublich κ.λ.π. και ώ του θαύματος, δεν πήραν πρέφα... Ούτε που κατάλαβαν ότι δεν ήταν αγγλικές οι λέξεις... Αρχισα να τους βρίζω μπροστά στα μούτρα τους και συμφωνούσαν αφΆ υψηλού.

Έναν απΆ αυτούς τον εστησα μπροστά σε έναν υπολογιστή για να του δείξω πώς μπορεί να "κατεβάζει" τραγούδια.
-Πές μου ένα ... του είπα.
-Δεν μουΆρχεται.
-Ένα οποιοδήποτε.
-Εμ...
-Ελα μωρέ... Ένα τραγούδι...
-Εεεεεεεε ... Εεεεεε ... εντάξει: Το "a casa dΆ Irene".
To 2006 το μόνο τραγούδι που του 'ρθε ήταν αυτό.
Γιατί δεν έχουμε μουσικές εκπομπές στην ελληνική τηλεόραση; Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα! (Μπα σε καλό σας!)

Τέτοιοι άνθρωποι ορίζουν αυτό που μπαίνει σπίτι μας και που το βλέπουν τα παιδιά μας.
Ουρλιάζω από νεύρα.
-Χέσε μας ρε Αντώναρε. Πήγαινε να γράψεις καμμιά μπουρδίτσα.
Τους έγραψα λοιπόν κι εγώ και άρχισα να γράφω στο blog μου.
Εμεινα με ανοικτό το στόμα. Χρόνια ολόκληρα κάνω βόλτες στο internet, αλλά πρώτη φορά απέκτησα φίλους. Σπουδαίους φίλους.
Ο "Δύων Ανατέλλων» είναι λόγιος. Καλλιτέχνης με όλες τις ευαισθησίες του καλλιτέχνη και με μάτι που βλέπει δυο κλικ πιο πέρα. .Τον διαβάζω με συγκίνηση.
Το «Βατραχοκόριτσο» είναι ποιήτρια. Τραγική, αλλά ποιήτρια.
Ο Epicure σπουδαίος φωτογράφος.
Η Herinna τρομερή σχολιογράφος.
Η Psilikatzoy φιλόσοφος και απίστευτη χρονογράφος.
Ο Ημίαιμος σαρκαστής, αλλά και τρυφερός παρατηρητής.

O Main Menu καταπληκτικός και πολύ μοντέρνος γραφιάς.
Ο Νίκος Δήμου από την άλλη, στον κόσμο του και φυσικά μέσα στον προσωπικό του φράκτη. Προσπαθεί να ξεφύγει από αυτό που έχει μάθει να κάνει, αλλά δεν μπορεί. Αδυνατεί να ξεφύγει από την επιθυμία του να μας πει πόσο σπουδαίος είναι. Σβήνει τα comments που δεν γουστάρει, γιΆ αυτό σταμάτησα να επικοινωνώ μαζί του.
Τι σημασία έχει όμως;
Στον e-κήπο που μπήκα υπάρχουν σπουδαίοι άνθρωποι... ή μάλλον κάνουν σπουδαία πράγματα.
Και όχι μόνο αυτοί που σας ανέφερα.
Και πόσοι άλλοι... κι άλλοι... κι άλλοι τόσοι που δεν έχω ακόμα ανακαλύψει. Διαβάζω ότι υπάρχουν 30.000.000 boggers. Ξαφνικά απέκτησα αναγνώστες που με γδύνουν, αλλά που γδύνονται και αυτοί πρώτα.

Αν είμαι θυμωμένος με την Ρούλα Κορομηλά και τις «φίλες» της;
Φυσικά και είμαι. Είμαι γιατί άνοιξαν την Κερκόπορτα της μαλακίας και μοίρασαν τζάμπα ποτά.
Εξοργισμένος είμαι κι όχι απλώς θυμωμένος.

Φωνάζει ο Τράγκας για την κοινωνία και για τους φτωχούς που δεν έχουν να φάνε, αλλά ξεχνάει να μας πει πόσους μήνες έχει να πληρώσει τους δικούς του. Εχω δουλέψει μαζί του επί 2ετία και ξέρω την πίκρα της κοροϊδιας και την προσμονής για «έναντι» κάποιου μήνα ένα εξάμηνο πριν.

Η κ. Μαρίνα Πετρούτσου στην «Ελευθεροτυπία» γράφει τηλεκριτική, αλλά εδώ και 10 χρόνια χρησιμοποιεί τα ίδια κλισέ. Τις ίδιες παροιμίες. Γιατί; Επειδή δεν έχει άλλα. Γιατί δεν έχει άλλα;
Θα σας πω όταν μια μέρα ξυπνήσω εντελώς φτιαγμένος. Και σας υπόσχομαι ότι ούτε που θα τολμήσει να διαμαρτυρηθεί. Δεν διαμαρτύρονται οι κότες.

Πού είναι το Internet στα ελληνικά ΜΜΕ;
Μεγαλο-μαλάκες πετάνε έξω από τα γραφεία παιδιά, που τολμούν να προφέρουν μόνο την λέξη Internet. Kαι αυτά μαραζώνουν και από τον φόβο της ανεργίας επιστρέφουν στον πρωτογονισμό των τενχικών των (δικών μου) 50ρηδων.
Ενας (50αρης με πούρο , που τον πνίγει) πριν από λίγο καιρό ζήτησε να του αγοράσουν (τσακιστείτε ρεεεε ... ) καμμιά 10αριά .... insert. Μια βδομάδα μετά τον άκουσα σε talk-show να μιλάει για το ... διαδίκτυο. Προχθές είχε άποψη για το λογισμικό της vodaphone.

Αν δεν το κάνω τώρα δεν θα το κάνω ποτέ.
Τελειώνω όπως άρχισα.
Τι θα κάνω;
Βιάζεστε; Όχι δα!
Εδώ περίμενα 50 ολόκληρα χρόνια.
Εχετε να πάτε πουθενά;
Όχι, βέβαια.

Φιλώ σας!







14.3.06

Πάμε για μια ΕΔΕ;


Όποτε ακούω: «θα γίνει Ενορκος Διοικητική Εξέταση!» ανατριχιάζω. Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, περιμένω εναγωνίως ενα θεαματικό αποτέλεσμα μιας ΕΔΕ. Να μας φωνάξουν, ρε παιδί μου, και να μας πούν: «Θυμάστε που είχε ξεκινησει μια ΕΔΕ για εκείνη την υπόθεση... ε το ξεδιαλύναμε το πράγμα! »
Σήμερα, αν εχεις κάνει ματσολιά, το καλύτερο σου ειναι να σε βάλουν σε μια ΕΔΕ. Είναι κάτι σαν παράσημο , πώς να σας το πώ!!!

Μ 'αρέσει και η φράση που χρησιμοποιείται: «Διετάχθη διενέργεια ΕΔΕ».
Βαρύγδουπο όχι αστεία. Αν το πεις στο σκοτάδι ο άλλος περιμένει και το χλατς της γκιλοτίνας.
Σου λέει ο καθ 'ύλην (κι αυτό μ' αρέσει) αρμόδιος (αυτό μ' αρέσει ακόμα περισσότερο): «Πρέπει να ακολουθηθεί η διαδικασία. Θα κάνουμε μια ΕΔΕ.» Πώς λέμε; Δεν κάνουμε μια φακή, πουΆχουμε καιρό να φάμε;
Οταν ήμουν στο στρατό (Ναυτικό) υπηρέτησα στο τέλος της θητείας μου σε ενα γραφείο που κάναμε ΕΔΕ για τους ναύτες που δηλώνανε την τυχόν απώλεια της στρατιωτικής τους ταυτότητας , την οποία φυσικά δήλωναν την ημέρα της απόλυσης τους. Τυπικότατο πράγμα και καθημερινή διαδικασία.
Υπέγραφε ο κληρωτός και έδινε μια γραπτή δικαιολογία π.χ. : «Καθώς ερχόμουν την έχασα στο λεωφορείο!»
Μια μέρα, θυμάμαι, μπήκε στο γραφείο ένας μάγκας απο τον Κάλυμνο, πουΆχε χασει την ταυτότητα του. Μας έδωσε τα στοιχεία του και πήγαμε να γράψουμε τον συνήθη λόγο...
-Α, όχι! Είπε ο ναύτης στον (υπ)αξιωματικό του γραφείου... «δεν την έχασα ετσι...»
-Πως την έχασες; ρώτησε βαριεστημένα ο ανθυπασπιστής, που σημειωτέον έγραφε 3 λέξεις καθε δυο λεπτά και αυτές λες και ήταν καλεσμένες στο μασκέ παρτυ της Ορθογραφίας...
-Χτες το βράδυ καθόμουν μπροστά στο τζάκι και κοίταζα την ταυτότητα αναλογιζόμενος τι ωραία που πέρασα στο Ναυτικό.
-Τέλειωνε πουλάκι μου, του είπε ο ανθυπασπιστής, που ήταν και ώρα να σχολάσει.
-Α, όχι κ. Διευθυντά του είπε ο Ναύτης από την Κάλυμνο. Θα γράψουμε την αλήθεια.
Τον κράτησε μέχρι τις 6 το απόγευμα και του διηγήθηκε αργά-αργά μια απίθανη ιστορία απώλειας της ταυτότητας...πως του την αρπαξε η γάτα του μέσα απο το χέρι και ανέβηκε στα κεραμίδια και αυτος την ακολούθησε με κίνδυνο της ζωής του ... και κάθε φορά που την πλησιάζε η γάτα απομακρυνόταν... μέχρι που την άφησε πάνω στο περβάζι, αλλα ο αέρας την έφερε (την ταυτότητα) μεσα στο τζάκι όπου φυσικά κάηκε...
Ειπε την ιστορία με απίστευτες λεπτομέρειες. Ο ανθυπασπιστής, που μας είχε ψήσει γενικώς το ψάρι στα χείλη με την "τυπικότητα" του- έβραζε στην κυριολεξία...
Αφού λοιπόν συνέταξε την ΕΔΕ (7 σελίδες γράψανε), ο Ναύτης που ήδη είχε απολυθεί, είπε: «με συγχωρείτε μισό λεπτό, πρέπει να πάω στην τουαλέτα..." και εξαφανίσθηκε.

Δεν τον είδε ξανα ποτέ κανείς μας... ούτε ο ημιλυπόθυμος ανθυπασπιστής, που έμεινε αμανάτι με μια άχρηστη και μη υπογεγραμμένη ΕΔΕ.
Καμμια φορά η εκδίκηση στα απλα πράγματα φαίνεται....

Είμαι Κριός. Πειράζει;


Eίμαι Κριός.
Είναι από τα λίγα πράγματα που δεν μπορώ να αλλάξω στη ζωή μου, ακόμα κι αν το 'θελα... Για να σας είμαι ειλικρινής μόνο αν ήμουν Παρθένος ή Καρκίνος (για λόγους σημειολογίας) δεν θα ήμουν πολύ ευτυχής.
Δεν έχω ιδέα για ζώδια.. Την παραμικρή όμως.
Αυτό με κάνει από τη μια να το διασκεδάζω το πράγμα και από την άλλη να θυμώνω. Σου συστήνουν μια όμορφη κοπέλα. Της λες ό,τι πιο έξυπνο μπορεί να κατεβάσει η γκλάβα σου, αποκτάς ρυθμό (πολύ βασικό αυτό) και λες τα καλύτερα αστεία σου... Ολα πηγαίνουν δεξιά. Ή έτσι νομίζεις μέχρι που'ρχεται η κρίσιμη ερώτηση:
-Τι ζωόδιο είσαι;
Με μια απλή και γενναιόδωρη κίνηση αποφεύγεις το παραπανίσιο «ο» και λες:
-Κριός!
Εδώ παίζονται όλα: Της κάνει το «Κριός» ή δεν της κάνει; Της έχει ψήσει στο παρελθόν το ψάρι στα χείλη κάποιος Κριός ή ο μεγάλος της έρωτας ήταν Κριός;

Ο μπαμπάς της;
Τι είναι ο μπαμπάς της; Οπως καταλαβαίνετε το πράγμα είναι πιο δύσκολο ακόμα κι από το Τζόκερ.
-Κριός! Λες και σταβρώνεις τα δακτυλά σου να'χεις πει τη σωστή απάντηση.
-Με ωροσκόπο; έρχεται η επόμενη κολλητή ερώτηση.
Μία λύση είναι να πεις: Δεν ξέρω!...αλλά κρύβει τον κίνδυνο της απαγοήτευσης. Καλό είναι να ξέρετε, κι αν δεν ξέρετε τηλεφωνείστε ατάκα στη μαμά σας, να σας πει πότε ακριβώς γεννηθήκατε για να δείξετε πρόδηλο ενδιαφέρον.
Αν, εκ πείρας γνωρίζετε οτι έχετε κανέναν περίεργο συνδυασμό ζωδίου και ωροσκόπου...κανένα πρόβλημα: Φτιάξτε έναν δικό σας, που κατόπιν ρεπορτάζ, έχετε βεβαιωθεί ότι είναι τέλειος.
-Ωροσκόπο; Μμμμμμ Τοξότη! λέω εγώ (κι έτσι είναι!)
Δεν έχω παράπονο. Πουλάει! Και καλά μάλιστα.
Μην δείξετε όμως μεγάλο ενθουσιασμό γιατί μπορεί να περάσετε το βράδυ σας κουβεντιάζοντας, αν είναι καλό, που ο Κρόνος, παίζει την μακρυά γαιδούρα με την Αφροδίτη, την ώρα ακριβώς που ο Τοξότης περνά ξυστά από δίπλα...και ξύνει...αστε καλύτερα να μην σας πω τί ξύνει...
ΓιΆ αυτο να λέτε λίγα. Δηλαδή: αν σας ρωτήσουν:
-Και Σελήνη που έχεις;
Απαντήστε:
-Ακριβώς απέναντι από το παράθυρο του κρεββατοκάμαρας μου...
Μην πέσετε ποτέ στη λούμπα να πείτε:
-Δεν τα πιστεύω εγώ αυτά!
Τι λες κύριε; Ποιός είσαι εσύ που πιστεύεις τον Τσόμσκι κι όχι την Λίτσα Πατέρα, που στο κάτω-κάτω έχει και μεγάλη τηλεθέαση. Και τότε θα σου εξηγήσουν με το ζόρι γιατί η αστρολογία δεν είναι ακριβώς επιστήμη, αλλά οι αρχαίοι Βαβυλώνιοι (λες και υπάρχουν και σύγχρονοι) μπλα...μπλα.. μπλα...
Πιστέψτε με το ότι , αν αρχίσετε την βραδιά σας από την εποχή των Χεταίων και του Ναβουχοδονόσορα, θα ξημερώσει και αντε να'χετε φτάσει μεχρι την εποχή του Αστερίξ και του Πανοραμίξ... και γι 'αυτο θα φταίτε μόνο εσείς...
Κι αν ζαλισμένος πείτε καμμιά αηδία, αρπάξτε την ευκαιρία και διακιολογηθείτε:
-Συγγνώμη μωρό μου, μάλλον φταίει ο Κρόνος μου!
Τζακ πότ!

13.3.06

Μια χαστούκα, παρακαλώ!



Yπάρχουν μερικά πράγματα που γίνονται ιδιωτικώς, αλλά δεν γίνεται να γίνουν δημοσίως. Και αυτό δεν έχει πλάκα.
Παράδειγμα;
Το χαστούκι!
Θυμηθείτε τί γέλιο έχουμε κάνει στην ταινία ?Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο!?? και η Βουγιουκλάκη έγινε σταρ από τα πολλά χαστούκια που 'φαγε ...
Τώρα που το σκέφτομαι, δεν θα μα χάλναγε καθόλου να γινόντουσαν μερικές-μερικές σταρ, αλλά αφού πρώτα τρωγανε τα χαστoύκια τους. Δημοσίως βέβαια, γιατί ιδιωτικώς να είστε σίγουροι ότι τα τρώνε.
Mερικές είπα;
Πωπωπωπω, Θεέ μου τί φαλοκράτης!

Σκλάτς!
Αυτοχαστουκίστηκα.
Συγγνώμη blogo-γλυκειές μου, δεν εννοούσα μόνο γυναίκες, εννοώ και άνδρες και οτιδήποτε άλλο, αλλά εξαιρούνται τα παιδιά και ηλικιωμένοι.
Πώς μου'ρθε η χαστουκολαγνεία;
Εβλεπα Κυπριακή Τηλεόραση. Ημουν μισοκοιμισμένος, όταν μια γλυκερή φωνή με επανέφερε στην πραγματικότητα. Ενας ροδαλός-ροδαλός ιερέας εκ Κύπρου, με υγρά μάτια, μιλούσε με στρογγυλή φωνή, για τα παιδιά που πεινάνε στον κόσμο. Πριν εμφανισθεί ήταν ολοφάνερο ότι είχε φάει τον αγλέουρα!

Καλά τα έλεγε ο άνθρωπος, δεν λέω, αλλά με την πρώτη ματιά μου έγινε εξαιρετικά αντιπαθής. Τότε σκέφτηκα ότι θα ένιωθα μεγάλη ανακούφιση, αν του΄χωνα μια χαστούκα. Να έμπαινα στο υπερηχητικό μου αεροπλάνο, να έφτανα στην Μεγαλόνησο, να πήγαινα στο studio και να του΄χωνα ένα χαστούκι, που να΄κανε το κόκκινο μαγουλάκι του σαν πατζάρι χωρίς την σκορδαλιά.
Μην με παρεξηγείτε: είναι πιθανότατο να τον αδικώ τον ιερέα. Προσπαθώ απλώς να σας πω ότι είναι τόσο τεντωμένα τα νεύρα μου, με αυτά που βλέπω γύρω μου, που το να χώσω μερικά χαστούκια, το βλέπω σαν την τέλεια ψυχοθεραπεία.
Ανάβεις πούρο, ενώ μέχρι πρόπερσι άλλαζες μια φορά την εβδομάδα τις κάλτσες σου; Φάε μια χαστούκα!

Για σκεφθείτε το: Αααααααααχ, τί ωραία που είναι!!! Νέκταρ γλυκαίνει τη ψυχή μου.
Παίρνεις έναν σκασμό λεφτά, νομίζεις - δηλαδή είσαι απολύτα πεπεισμένος - ότι είσαι ο Λαρρυ Κίνγκ και παρ 'όλα αυτα τα νούμερα τηλεθέασης σου είναι γύρω στο 2,3-2,4%; Φάε μια χαστούκα την ώρα που είσαι on air, να το φχαριστηθώ κι εγώ και τα εκατομμύρια ?λέμε τώρα- των τηλεθεατών σου.
Δηλώνεις μεγάλη τραγουδίστρια, ενώ σου διαφεύγουν τουλάχιστον 3 βασικές νότες στα χαμηλά και άλλες δυο στα ψηλά, φάε μια χαστούκα καθώς κρατάς το μικρόφωνο να το καταπιείς, να σε μάθω εγώ που δηλώνεις συνάδελφος με τη Δήμητρα Γαλάνη, χαμένη.
Κάποτε σε μια εκπομπή της Φωτεινής Πιπιλά καθόμουν δίπλα-δίπλά με μια επώνυμη (και το εννοώ) κυρία. Την εκτιμώ ιδιαιτέρως και γιΆ αυτο δεν σας λέω το όνομά της. Εκεί λοιπόν που αρχίζει η εκπομπή, μου καρφώνεται στο μυαλό «τί θα γίνει αμα της δώσω μια σφαλιάρα» -της καλεσμένης όχι της Φωτεινής- στην αρχή μου πέρασε ως ιδέα ... μετά μου ψιλοκόλλησε ... μετά από μισή ώρα είχαν ιδρώσει οι παλάμες μου για να μην το κάνω ... Δεν ξέρω τί έπαθα ... προφανώς μου έγινε έμμονη ιδέα ... Εκανα δυο χρόνια να ξαναπάω σε εκπομπή. Και να φαντασθείτε ότι είμαι αναφανδόν (τι λέξη κι αυτή!) κατά της βίας.

Δεν αντέχω όμως την προφανή βλακεία ... τουλάχιστον αυτό που θεωρώ εγώ (ίσως βλακωδώς) βλακεία ... πολλοί όμως συμφωνούν μαζί μου ... έχω γράψει γιΆ αυτό ... τοΆχω καταγγείλει σε εκπομπές με 60% τηλεθέαση ... τους έχω κράξει από το ραδιόφωνο ... Τίποτα ... Η βλακεία βασιλεύει....
Τώρα τελευταία μου'χει ξαναμπεί στο μυαλό η χαστούκα.
Δεν το αποφασίζω ... αν και μερικές φορές είμαι πολύ κοντά... με ξετρελλαίνει η ηδονή της στιγμής ...

Σκλααααααααατς! Πάααααρτα!
Εχω σημαδέψει έναν που κάνει τον Αρχηγό των Κηδεμόνων των μαθητών ή κάτι τέτοιο που όταν βγαίνει στην τηλεόραση λέει κάτι απίστευτα συντηρητικο-φασιστικά του 19ου αιώνα ...Το ονειρεύομαι τα βράδια στον ύπνο μου.... Σκλάτς ένα χαστούκι., που΄χεις γνώμη για τα πάντα τσόγλανε!

Νακάνει να θυμηθεί το όνομά του δυο βδομάδες....
Εδω και 2-3 εβδομάδες με τρώει το χέρι μου ... έχω παίξει όλα τα τυχερά παίγνια της επικράτειας ... τίποτε ... μάλλον για άλλον λόγο με τρώει.

Στρώστε μαγουλάκι κι έρχομαι.
Είστε μαζί μου αδέλφια;

10.3.06

Τα κολλητάρια


(Νέο Φάληρο)
Οικολόγος ή βλαξ;

Μήπως είμαστε συγγενείς;


Πριν από καιρό μου τηλεφώνησε μια φίλη μου. Η Νατάσα.
-Μανούλη μου, θέλω μια χάρη ... μου είπε.
-Αν μπορώ...
-Μου τηλέφωνησε μια κυρία Αντώναρου από την Πάτρα και επειδή ψάχνει τους συγγενείς της θα ήθελε να σου τηλεφωνήσει για να μάθει αν έχετε κάποια σχέση... Να της δώσω το τηλέφωνό σου;
-Φυσικά ... να της το δώσεις...
Χα... Οσο μεγαλώνει ο άνθρωπος τόσο πιο πολύ τον ενδιαφέρουν οι ρίζες του ... Στην Ιταλία υπάρχει ένας συγγραφέας, πολύ γνωστός εκεί, με εκπομπή στην τηλεόραση .... που ονομάζεται Alfredo Antonaros. Ευρισκα συχνές αναφορές γιΆ αυτον στο Internet και μία φορά δεν άντεξα και του έστειλα ενα e-mail ... (μισή ντροπή δική μου, μισή ντροπή δική του σκέφτηκα) ... έγραψα πως με λένε... πού μένω... για τους συγγενείς μου κ.λ.π... αναρωτιόμουν μήπως είμασταν και οι δυό μας συγγενείς...
Σε μια μέρα μου απάντησε ...
Ομολογώ ότι είχα (περιέργως πώς) μεγάλη ταραχή μέχρι να ανοίξω το e-mail.
Ο παπούς του γεννήθηκε το 1880 στην Κω ... και μετά πήγε στην Αιθιοπία, όπου παντρεύτηκε μια Ερυθραία γυναίκα ... με την οποία πήγε στην Ιταλία, όπου γεννήθηκε ο πατέρας του Alfredo...
Ο δικός μου παπούς είχε γεννηθεί στη Σύρο ... από όπου πηγε στη Θεσσαλονίκη, όπου γέννησε 9 παιδιά, με τελευταίο τον πατέρα μου ....
Ο παπούς μου πέθανε, όταν ο πατέρας μου ήταν 12 χρονών... Δηλαδή το 1933. Δεν ήξερα λοιπόν τίποτε γιΆ αυτον ... επΆ ευκαιρία του ιταλού συγγραφέα, κάτι ξύπνησε μέσα μου ... και ειδικά με τον παππού Βαγγέλη, για τον οποίον το μόνο που ήξερα ήταν, ότι εργαζόταν ως ξυλουργός στους Σιδηροδρόμους στη Θεσσαλονίκη... (Εχουμε στο πατρικό του ένα τραπεζάκι και μερικά άλλα πράγματα πουΆχει φτιάξει)... Κάτι ξύπνησε λοιπόν μέσα μου κι έπρεπε να μάθω περισσότερα...
Από ποιόν όμως;
Μια μέρα που΄ρθε η μάνα μου σπίτι της το'πα....
-Και γιατί δεν ρωτάς εμένα;

Σαν βλάκας δεν τοΆχα σκεφτεί, ότι ο πατέρας μου θα της είχε πει.
Και όντως έτσι ήταν:
-Μου έλεγε τα βράδια για τον πατέρα του ... άρχισε ... δεν το ξεπέρασε ποτέ!
Την άκουγα για δυο ώρες αμίλητος ... κάποια στιγμή χωρίς να το καταλάβω, άρχισαν να κυλούν δάκρυα από τα μάτια μου. Ποτάμι. Ούτε που το κατάλαβα. Η μάνα μου μου'λεγε ... μου 'λεγε ... μου 'λεγε ....
Και τότε θυμήθηκα -σαν flash- ότι , μουΆχε πει και ο ίδιος, όταν εγω ήμουν παιδί. Ενα μεσημέρι, καθώς καθόμουν πάνω στην κοιλιά του.
Οταν πέθανε ο πατέρας του, η γιαγιά μου (η Αθηνά) του είπε να πάει στο Ταχυδρομείο και να στείλει τηλεγράφημα στις δυό θειάδες μου (Πόπη και Σοφία) στην Αθήνα, ότι «ο πατέρας απεβίωσε!» ... Εκείνος 12χρονών παιδί ,καβάλησε το ποδήλατο και με δάκρυα που ανάβλυζαν έκανε γρήγορο πετάλι στο Ταχυδρομείο.
ΜουΆχε πει ότι από τότε δεν ξανακαβάλησε ποδήλατο.
Τρο-με-ρό! ΤΡΟ-ΜΕ-ΡΟ!
ΜουΆτοχε διηγηθεί και τοΆχα ξεχάσει.
Οταν λοιπόν μου τηλεφώνησε η Νατάσα .... οι μνήμες ξανα-χύθηκαν έξω από το μυαλό μου ..... στην καρδιά μου.
Πραγματικά κατα το βραδάκι μου τηλεφώνησε η κ. Βούλα.

( Η Νατάσα μου'χε διευκρινίσει ότι πλέκει και κεντάει υπέροχα) ... η κ. Βούλα Αντώναρου...
Μου είπε για τον παππού της.
Για τον μπαμπά της... τον Παναγιώτη Αντώναρο ... αλλά έψαχνε από την μεριά της Μεγαλόπολης στην Μάνη.... Δυστυχώς όχι κ. Βούλα μου.... Δεν είμαι από την Μάνη ... ούτε ο παπούς ήταν από τη Μάνη ... ούτε φυσικά ο πατέρας....
Διέκρινα ότι μάλλον απαγοητεύθηκε....
Την ευχαριστώ πάντως γιατί με έβαλε σε ένα τριπάκι, από το οποίο νόμισα ότι είχα βγει ....
Ισως μια μέρα της ζητήσω να μου πλέξει κάτι για να'χω να τη θυμάμαι .... χαχαχαχα ... αλλωστε όλη η ζωή μας είναι ένα πελώριο πλεκτό... ή μάλλον όχι... είναι ένα υπέροχο κέντημα...

8.3.06

H κουνιστή καρέκλα
















Πριν από πολλά χρόνια, στα μέσα της δεκαετίας του '60, ο πατέρας μου μας έβαλε οικογενειακώς στο αυτοκινητάκι μας και τραβήξαμε προς το κέντρο της Ευρώπης.
Στην Αυστρία.
Τώρα πώς του 'ρθε η Αυστρία εκείνη την εποχή, ποτέ μου δεν το κατάλαβα. Ολο τον χρόνο έκανε οικονομίες γιΆ αυτό το ταξίδι, το οποίο επαναλαμβάνανε με την μάνα μου σχεδόν κάθε χρόνo
Hταν η εποχή που τα ταξίδια στην Ευρώπη ήταν κάτι σαν το σαφάρι... ή σαν βαρκάδα στον Αμαζόνιο.
Όλα άγνωστα!
Η γλώσσα, τα χρήματα, οι συνήθειες, ο καιρός...
Λες και η Αλίκη άνοιξε την πόρτα στην Χώρα των Θαυμάτων
Εγώ ήμουν μικρός.
Θυμάμαι μόνο τα πράσινα δάση, τις λίμνες, τους ύπνους μου στο πίσω κάθισμα και τα πικ-νικ που κάναμε στους απίστευτους αυτοκινητόδρομους ... και μια ... κουνιστή καρέκλα.
Μια κουνιστή καρέκλα που είδε ο πατέρας μου σε ένα επιπλοποιείο της Βιένης και την ερωτεύτηκε δια βίου.
Μια μαύρη, λεπτή ξύλινη κουνιστή καρέκλα με κόκκινα-κοραλί μαξιλάρια ... ένα για να κάθεσαι και ένα κρεμαστό στο ύψος του κεφαλιού ...
Την δέσαμε στο στη σκάρα και την φέραμε στην Αθήνα.
Την θυμάμαι για χρόοοοοοοοοονια ολόκληρα απέναντι στην τηλεόραση και τον πατέρα μου πάνω της να κάνει κούνια-μπέλα.
Ολοι μου οι φίλοι καθόντουσαν σαν αυτην την καρέκλα.
Κάποια στιγμή ράγισε το ένα της στρογγυλό πόδι. Ο πατέρας μου, που ήταν πολύ επιφυλακτικός με τα μαστορέματα, το τύλιξε με μια μαύρη μονοτική ταινία και καθάρισε.
-Μπα! Δεν φτιάχνει ... έλεγε.
Το τι παιγνίδια έχω κάνει πάνω σΆ αυτην την καρέκλα δεν περιγράφεται.
Πέρασαν τα χρόνια, πέθανε ο πατέρας μου και η μαύρη κουνιστή καρέκλα έμενε εκεί απέναντι από την τηλεόραση. Σαν γειτόνισες με απέναντι παραθύρια.
Πριν από καιρό που είχα πάει στο πατρικό μου και κουνιόμουν στην καρέκλα θύμησα στην μάνα μου το πώς την αγοράσαμε από την Βιένη.
-Την θες; με ρώτησε
-Την θέλω, αλλά η θέση της είναι εδώ.
-Πάρτην παιδί μου, δεν έχω εγώ τέτοια κολλήματα με τα πράγματα! Μου είπε και με άφησε για μια ακόμη φορά κάγκελο.
Ετσι 40 χρόνια μετά η μαύρη κουνιστή καρέκλα ξαναφορτώθηκε σε αυτοκίνητο και βρέθηκε στο σαλόνι μου. Την έβαλα απέναντι από την τηλεόραση μπας και ... στεναχωρεθεί χωρίς την φίλη της.
Μια μέρα ήρθε ένας Ιρακινός ξυλουργός να φτιάξει ένα παράθυρο. Είδε την καρέκλα.
-Φτιάξει πόντι;
-Μπα ... δεν φτιάχνει! είπα εγώ από κεκτημένη ταχύτητα.
-Φτιάξει ... φτιάξει ... και κραπ βγάζει το γυρτό ραγισμένο πόδ. Για μια εβδομάδα η κουνιστή έμεινε ανάπηρη ... γερμένη προς τα αριστερά ... αλλά το πόδι της ήρθε ολοκαίνουργιο.
-Τέλει καρέκλα βάψιμο ! είπε ο Ιρακινός.
-Τέλει;
-Τέλει!
Προσωπικά λατρεύω το χρώμα στο σπίτι. Ετσι η καρέκλα επανήλθε γαλάζια και τα κόκκινα φθαρμένα μαξιλαράκια της έγιναν κίτρινα και καινούργια.
Είναι βέβαια η αγαπημένη μου καρέκλα και και πάω να σκάσω που δεν χωράει πίσω από τον υπολογιστή μου.
Τις προάλλες ήρθε ένα φίλος μου τρελλαμένος σκηνοθέτης.
Είδε την καρέκλα και είπε:
-Πριν πολλά χρόνια ο πατέρας μου είχε ερωτευθεί μία ίδια μαύρη πουΆχε δει στην Βιένη ... δεν την πήρε όμως γιατί δεν μπορούσε να την κουβαλήσει... Την είχε φωτογραφήσει όμως. Ολόιδια είναι σου λέω... Μόνο που εκείνη ήταν μαύρη με κόκκινα μαξιλαράκια.
(Χεχεχεχεχεχε!)

Ο "Λάκης" Λαζόπουλος" του "Παπαδάκη"

Με εκνευρίζουν οι «καινούργιοι» σερβιτόροι.
Μου κάνουν τα νεύρα χαλβά φαρσάλων.
Πολύ φρου-φρου και αρώματα, πολύ φο-μπιζού-ευγένεια, αλλά από την τέχνη (την οποία εκτιμώ αφάνταστα) του σερβιρίσματος είναι στούρνοι ολκής.
Δεν είμαι απαιτητικός στα εστιατόρια.
Δηλαδή δεν είναι απαιτητικός στα εστιατόρια που έχουν κανονικές τιμές, τις ταβέρνες της γειτονιάς κ.λ.π. Όταν όμως πρόκειται για «μουράτα» που σε γδέρνουν στον λογαριασμό, μετατρέπομαι σε restaurant serial killer.
Oι φίλοι μου με κρατούν για να μην μπήξω κανένα πηρούνι στο χέρι του κάθε φλούφλη που νομίζει ότι είναι η Liza Mineli στο Cabaret.
Nα φάω ήρθα κύριε, αν ήθελα να ακούσω τα άνοστα σχόλια σου, θα πήγαινα στο Δελφινάριο να ακούσω τον Στάθη Ψάλτη.
Πάω να πάραγγείλω κρασί και τσουπ ο Sommelier. Δηλαδή ο ειδικός επί των κρασιών. Τα τέτοια μου κουνιούνται, με άλλα λόγια.
-Θέλω το Ξυνόκρασο Τάδε.
-Α, όχι!
-Συγγνώμη;
-Δεν σας το προτείνω για τις γαρίδες με φυστίκια Ξάνθης που παραγγείλατε?.
-Μπα!
-Λέω να πάρετε το Μαλακοκρασέ του 1997.
-Θέλω το Ξυνόκρασο.
-Δυστυχώς έχουμε μόνο 4 φυάλες.
-Τα θερμά μου συγχατηρήρια. Λέω να πιούμε μέχρι 2?
-Επιμένω να πάρετε το Μαλακοκρασέ, έχει γεύση πιο φρουτάτη.
Να του χώσω τώρα την μπούφλα ή μετά την σαλάτα;
-Και εγώ επιμένω στο Ξυνόκρασο.
Με τα πολλά πείθεται.
Στο μεταξύ εγω θέλω να πάω να φάω σουβλάκια στον «Θανάση» στο Μοναστηράκι, που του λες «χωρίς κρεμμύδι» και δεν φέρνει καμμιά αντίρρηση.
Συνήθως όμως δεν πάω μόνος μου στα «μουράτα» και έτσι δεν μπορώ να πω στους Sommelier την πραγματική μου γνώμη. Δηλαδή και να του την πω στα παλιά του τα παπούτσια, γιατί ο απέναντι μπούλης με το πούρο, τον έχει κοιτάξει λατρεμένα και με ανοικτό το στόμα.
Χθες μας είχε καλεσμένους στον «Παπαδάκη» στο Κολωνάκι, ο Κωστής, αφού είχε τα γενέθλια της η αγαπημένη του Αννα.
Ηρθε να μας εξυπηρετήσει ένας νεαρός που είχε την εντύπωση ότι ήταν ο Λάκης Λαζόπουλος. Ηταν απ' αυτό που λέμε σήμερα «χαριτωμένος» και που στα δικά μου μυαλά μεταφράζεται «θρασύτατος». Αφού μας έκανε 5-6 εντελώς απαξιωτικά (βλ,χαριτωμένα) σχόλια, για το αν θα πάρουμε εκείνη τη σαλάτα, ή το άλλο ψάρι? αρχισε:
-Α, αυτό δεν το έχουμε σήμερα.
-Μα τι ατυχία κι αυτή που έχετε κυρία μου, ούτε αυτό το έχουμε.
-Μα δεν τρώγεστε πια! Ολο τα πιάτα που δεν έχουμε ζηλέψατε; Επιασα το πηρούνι.
Ένα άλλο χέρι έπιασε τον καρπό μου.
Η Αννα με κοίταξε παρακαλετά.
Συγγνώμη, αλλά δεν καταλαβαίνω ξανά: Πας σε ένα μαγαζί εντελώς πιασο-κωλέ που έχει όλα κι όλα 20 πιάτα σε τιμές κοσμηματοπωλείου? απΆ αυτά δεν έχει 5. Μιλάμε για τις 9.30 το βράδυ βροχερής Τρίτης, μετα την καθαρά Δευτέρα. Και πού ξέρεις εσύ ρε παπάρα, ότι εγω δεν ήρθα ειδικά για το πιάτο που δεν έχεις;

Ξέρεις πόση ώρα έκανα να παρκάρω;
Ξέρεις τι βροχή έφαγα στο κεφάλι;
Τέλος πάντων.
Ο «Λάκης» (Λαζόπουλος) συνέχισε το βιολί του. Ούτε είχε πάρει είδηση τον κίνδυνο που τον πλησίαζε.
«Ορίστε η σαλάτα που παραγγείλατε. Τι καταλαβατε τώρα;»
(Μερικές φορές στεναχωριέμαι αφάνταστα που απαγορεύεται η οπλοφορία και μάλιστα η οπλοχρησία)
Ο Κωστής παρήγγειλε ξιφία στη λαδόκολα (μαγκιά του μουράτου) και η Ναυσικά σφυρίδα με σέληνο. Πάει στο διάολο: γιορτή είχαμε, ό,τι θέλαμε ζητούσαμε.
Ζητησα φάβα.
Ηρθε με δυσφορία ? λίγο πριν έρθουν τα κυρίως.

-Αν δεν την φάτε όλη, δεν σας φέρνω τα φαγητά σας! μας απείλησε ο «Λάκης» (Λαζόπουλος).
Τα μαχαίρια που ήταν κοντά μου εξαφανίσθηκαν σε τσάντες.
Εφαγα με το ζόρι την φάβα, μπας και φάνε το φαγάκι τους οι φίλοι μου.
Ηρθαν τα δεύτερα.
Η σφυρίδα χωρίς σέληνο και ο ξιφίας σε πιάτο χωρίς λαδόκολα.
Η Ναυσικά διαμαρτυρήθηκε δειλά.
-Πού είναι το σέληνό μου;
0 «Λάκης» (Λαζόπουλος) είχε την εξυπνάδα κάτω από την γλώσσα.
-Αυτά τα μικρούλια (κάτι σαν πιπέρι) είναι το σέληνο?
-Αυτά είναι σέληνο; ρώτησε η Ναυσικά που είναι καλό και ευγενικό κορίτσι.
-Μπά! Ε, λοιπόν έχετε δίκιο ... Α, ναι ?το πετάξαμε το σέληνο!Χαχαχαχαχα!
-Μάνο, μη! ψιθύρισε μια φωνή δίπλα μου?
-Μα δεν μου είπατε ότι είναι στο λαδόκολλα ο ξιφίας;
-Ναι, αλλά δεν τον σερβίρουμε σε λαδόκολλα, αλλά σε πιάτο! Χαχαχαχαχαχα!
Και κλαπ! Μας γυρνάει την πλάτη και φεύγει.
Ο Σπύρος δίπλα μου, με ρωτούσε κάτι για την ποιότητα των media.
Ούτε άκουγα τί μου έλεγε! Με το βλέμμα έψαχνα, τον «Λάκη» (Λαζόπουλο), ο οποίος είχε πάει σε παραδιπλανά τραπέζια για να συνεχίσει το άθλιο show του.
Τίποτε μά τίποτε δεν με σταματούσε.
Η Ναυσικά έτρωγε τη σφυρίδα της και δεν μιλούσε.
Μα τι ήταν αυτό το κόκκινο πέπλο μπροστά μου;
Ο «Λακης» (Λαζόπουλος) έκανε το λάθος και πέρασε δίπλα μου.
Του έκανα νόημα.
Ηρθε με αυτοπεποίθηση.
Προφανώς το κόκκινο το έβλεπα από μέσα προς το έξω και δεν φαινόταν απΆ έξω προς τα μέσα.
-Παρακαλώωωω;
-Αν δεν κάνω λάθος είστε εδώ για να μας βοηθήσετε στην παραγγελία μας, του είπα γλυκα σαν τον Οβελίξ λίγο πριν τσακίσει τους Ρωμαίους.
-Μα φυσικά!
-Ωωωωωω ωραία!
-Λοιπόν;
-Αφού είναι έτσι λοιπόν σταματείστε τα σχόλια, που σας πληροφορώ ότι είναι μετριότατα ... έχω ακούσει πολύ καλύτερα ? και αφωσιωθείτε στη δουλειά σας, αν δεν σας κάνει κόπο.

-Μα ?.
-Είπαμε: όχι άλλα σχόλια. Διαβεβαιώσατε την κυρία ότι η σφυρίδα της θα έχει και σέληνο. Βλέπετε πουθενά το σέληνο;
-Σας είπα ότι το πετάξαμε ?. μου είπε (επιτέλους) επιφυλακτικά.
-Αυτό δεν μας το είχατε διαβεβαιώσει. Να φέρετε λοιπόν το σέληνο.

- ..................
-Και στον κύριο είπατε ότι ο ξιφίας του θα είναι στην λαδόκολλα. Βλέπετε καμμιά λαδόκολα;
-Ξέρετε κύριε (πάνε τα σχόλια και το υφάκι) δεν το σερβίρουμε σε λαδόκολλα. (Μάλλον το έβρισκε μπανάλ)

-Δεν πειράζει Μάνο! ακούστηκε μια φωνή από το τραπέζι.
Είχα κι άλλα να πω ? εντελώς επιθεωρησιακά, αλλά με την παρέμβαση έπεσε η αυλαία μέσα μου.
-Τέλος πάντων.
-Ξέρετε, μήπως ...
-Ευχαριστώ ? end of conversation?
Δεν έπρεπε να χαλάσω τα γενέθλια της αγαπημένης μου Αννας και έκανα πίσω.
Ο «Λάκης» (Λαζόπουλος) μάζεψε τα κουρέλια του και την έκανε.
Το πολυδιαφημισμένο σχολιο-φαγητό ήταν (φυσικά) μετριότατο. Ή για να είμαι δίκαιος: τίποτα το σπουδαίο.
Όταν ζητήσαμε γλυκό, ο «Λάκης» (Λαζόπουλος) ήρθε τραγουδώντας (από μέσα του) το: "Είμαι αετός χωρίς φτεράαααα!" Εγραψε ανέκφραστος και τυπικός αυτά που του ζητήσαμε και πρέπει να ομολογήσω ότι όλα (τα γλυκά) ήταν υπέροχα.
Θέλετε να σας πω για τον λογαριασμό;
Δεν θα σας πω γιατί μας κέρασε ο Κωστής και δεν είναι ευγενικό! Αλλά είμαι σιγουρος ότι αν είχαμε παρακολουθήσει πριβέ παράσταση του φίλου μου του Μητσικώστα και είχε μαγειρέψει ο Μαμαλάκης Himself, θα του είχε κοστίσει φτηνότερα.
Τελικά έκανα λάθος που δεν το «βούλωσα» αφού ήμουν καλεσμένος. Δεν είχα δικαίωμα κριτικής, αλλά βλέπετε πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι.
Περάσαμε πάντως πολύ καλά, γιατί είχαμε να πούμε τόσα για την Ζέτη που προσφάτως χώρισε .... κεντήσαμε όλοι μας .... μιλάμε για απίθανες ατάκες .... δυστυχώς ο «Λάκης» Λαζόπουλος είχε φροντίσει να κάτσει μακρυά, μπας και τον πάρει καμμιά σφαίρα ? κρίμα ? θα μπορούσε κάτι ναΆχε μάθει περί σχολίων .... αφού περί σερβιρίσματος έχει μαύρα μεσάνυχτα.
Χρόνια πολλά Αννούλα, και να με συγχωρείς.




7.3.06

Ο Ριρής, ο "δολοφόνος" γυναικών!





"Το μπαγκλαβαδωτό στα μάτια το'βαλα για να μην τον δώσω χωρίς σάλιο. Γιατί; Επειδή το γαμημένο το δημοσιογραφικό μου λειτουργεί ακόμα. Θα μου περάσει όμως! Σας το υπόσχομαι."

Ξέρω μια κοπέλα στα 35 που είναι έξυπνη, όμορφη, μορφωμένη, ανεξάρτητη και πολύ σέξυ. Τι της έλειπε;
Αυτό που λείπει βασικά στις γυναίκες αυτής της ηλικίας και που έχουν μεγαλώσει με την ευχή (για το παραμικρό): «και νυφούλα».
Ε, πριν από περίπου 2 χρόνια παντρεύτηκε.
Ποιόν παντρεύτηκε;
Εκείνον (γύρω στην ηλικία της) που έμεινε (το πρώτο βράδι που την γνώρισε) σπίτι της.
Την πήρε αγκαλιά και της κράτησε παρέα τα βράδια.
Κρατώ μικρά καλάθια για τα αισθήματα εκείνων πού από την «πρώτη φορά» παίρνουν το σακβουαγιάζ τους και εγκαθίστανται στο σπίτι της γκόμενας.
Δηλαδή μέχρι χθές, που έμενες ρε φιλάρα;
-Στο πατρικό σου;
-Τι λε ρε μαλάκα; Εκανες τον μπούλη μέχρι χθες και σήμερα θες να γίνεις «άνδρας είμαι και το κέφι μου θα κάνω;»
Το σφύριξα στην κοπελιά, αλλά αυτά δεν τα ακούνε οι κοπελιές γύρω στα 35, που και μόνες δεν θέλουν (άλλο) να μείνουν και παιδιά θέλουν κάνουν... Και τα υπόλοιπα συμπαρομαρτούντα.
Το «και νυφούλα» δεν είναι από τα πράγματα που ξεβιδώνονται εύκολα από τα γυναικεία μυαλά.
Από την πρώτη κιόλας μέρα (νύχτα) του γάμου ο Ριρής έκανε νερά.
-Δεν μπορώ γιατί έχω άγχος.
-Σήμερα έχω πονοκέφαλο!
-Αύριο έχω ένα σπουδαίο ραντεβού.
-Πονάει το αριστερό μου αρχίδι.
Δεν της έκανε ένα δώρο. Δεν της έφερε ένα λουλούδι. Δεν της πήρε για έκπληξη ένα ζευγάρι παπούτσια. Και βέβαια στο σπίτι της κοπέλας δεν κάρφωσε ούτε ένα δικό του καρφί. Τά μόνα που έφερε ήταν τα computers του (που φυσικά δεν την άφηνε να τα ακουμπήσει)... Ξέρετε τώρα: από τους τύπους που τα έχουν σκεπασμένα και ποοοοολύ φροντισμένα...έφερε τα cd του... τα boxerακια του.... τα φανελάκια του.... τα αθλήτικά του παπούτσια.... Το ποδηλατάκι του .... αυτάαααααα?
Προσωπικά τον συνάντησα 2-3 φορές.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση με την μία, ήταν ότι σκούπιζε στο χαλάκι τα παπούτσια του, όταν έβγαινε στην βεράντα και τα ξανασκούπιζε όταν έμπαινε στο σαλόνι...και τούμπαλιν... και τανάπαλιν....
Είπα «ωχ» από μέσα μου κρατήθηκα να μην το πώ προς τα έξω μου.
Mιαν άλλη φορά με ανατρίχιασε το γεγονός ότι οδηγούσε το αυτοκινητάκι του (που φυσικά δεν άφηνε άλλον να το οδηγήσει) σαν παππούς 70 ετών... 1η πριν την λακουβίτσα.... Σγα-σγά στην λακουβίτσα... έξω από την λάκούβα...2α... μέχρι την επόμενη.
Πάλι «ωχ» άλλα πάλι «ωχ» με μούγκα στην στρούγκα.
Καλώστον υποχόνδριο. (Σημείωστε ότι ήταν πρώην χονδρός που αδυνάτισε προ 2ετίας. Η χαρά του κόμπλεξ... και της ασεξουαλοσύνης (sic) βέβαια.
Μια μέρα μου τηλεφωνεί η κοπέλα ολίγον αναστατωμένη.
-Τι κάνετε;
-Ευχέλαιο.
-Τι;
-Ευχέλαιο;
-Κάνεις ευχέλαιο;
-Όχι εγώ... ο Ριρής και ο μπαμπάς του.
-Στο σπίτι σου;
-Στο σπίτι μου.
Ωχ και θεούτσος ο Ριρής. (Με καλόγερους-πνευματικούς και τέτοια)
Όταν είδα την κοπέλα, ήταν άλλη απΆ αυτή που γνώριζα.
Λες και είχε περάσει από αμμοθύελλα.
Νευρική σαν πρεζάκι, χωρίς χιούμορ, με 4-5 κιλά παραπάνω και ενετλώς αφηρημένη.
Της είπα την γνώμη μου.
Παραλίγο να με «φάει». Δεν εξαφανίσθηκε όμως. Σημάδι ότι με "άκουσε".
-Μην χώνεις την μύτη σου... με είχε συμβουλέψει η γιαγιά μου, αλλά εγώ δεν ήμουν ποτέ καλός στις συμβουλές των γιαγιάδων.
Πριν από κανένα μήνα έγινε αυτό, που ήμουν σίγουρος ότι θα συμβεί:
Ο Ριρής την έκανε.
Ένα βράδυ (πούστικα), καθώς έλειπε η κοπέλα, μάζεψε τα σωβρακάκια του, το ποδηλάτάκι του και γύρισε στον.... μπαμπά του.
Η κοπέλα να πάει να πεθάνει.
-Πές μου! την πρόγγιξα.
Μου είπε. Σχεδόν όλα (όλα δεν τα λένε ποτέ).
Κο-κό γιοκ... τσιγγουνιά σε επίπεδο Σκρόυτζ.... φίλους gay... καμμιά όπερα... και κουλτούρα του κώλου.
-Μου είπε ότι δεν είναι ερωτευμένος πια μαζί μου.
Δεν την φασκέλωσα γιατί το βρίσκω πασέ.
-Ρε συ δεν μου φάνηκε να «παίζει» το μάτι του... της είπα.
Δεν άκουγε τέτοιες λεπτομέρειες.
-Ναι,αλλά ήταν τρυφερούλης.
-Δηλαδή;
-Με κρατούσε αγκαλιά τα βράδια.
(Να του δώσουμε το Νόμπελ)
-Σεξ;
-Μετα το γάμο; Σχεδόν τίποτα.
-Πριν τον γάμο;
-Λίγα πράγματα.
-Λίγα αλλά καλά;
-Μπααααα...Με το ζόρι... και πολύ ερασιτεχνικά πράγματα.
-Και συ πως;
-Με κρατούσε αγκαλιά!
-Σε χούφτωνε; (που έλεγε και ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος)
-Με κρατούσε αγκαλίτσα σου λέω...
-Σε κρατούσε τουλάχιστον;
-Τον τελευταίο καιρό ήταν κούτσουρο.
-Για gay τον έκοψα!
-Τι να σου πω!!!! (κλαψ-κλαψ)
Μιλάμε για πολύ κλάμα.
Η φίνα κοπέλα, που ήξερα είχε μετατραπεί σε σκιά.
Μόλις έπεφτε ο ήλιος πλάνταζε (ει) στο κλάμα.
-Πήγαινε γρήγορα στον δικηγόρο σου και αίτηση διαζυγίου αμέσως, βγάλτε το όνομα του από το ασφαλιστήριο ζωής σου (εκείνος φυσικά δεν είχε βάλει το δικό της στο δικό του ασφαλιστήριο), κλείσε τους λογαριασμούς σου και κανόνισε αμέσως τα φορολογικά σου.... της πρότεινα.
Κάτι (προφανώς ξύπνησε μέσα της) και ταΆκανε όλα την επομενη κιόλας μέρα.
Ο Ριρής δεν έφερε καμμιά αντίρρηση.

Αυτό μάλλον την τσάκισε. Περίμενε την φυσιολογική αρσενική αντίδραση της ακόμα μιας προσπάθειας.
-Λες να μην με αγαπούσε;
(Εσφιξα την γροθιά μου για να μην γίνει μούτζα)
-Βρε το κοινωνικό του προφίλ φρόντιζε.... μην τον πάρει είδηση ο μπαμπάς του.... οι συνεργάτες του.... γάμο-βιτρίνα έκανες.... δεν το καταλαβαίνεις; Τυχερή είσαι που κράτησε τόσο λίγο και όχι 20 χρόνια να σε αφήσει ξύλο απελέκητο.
-Τι πάει λάθος στην ζωή μου;
-Το μυαλό σου!
..............................

Δεν έχω τίποτα με τους gay.
Τι να έχω άλλωστε;
Αντιθέτως. Ο φίλος μου ο Παναγιώτης έρχεται σπίτι και μου λέει επί ώρες τα γκομενικά του με τον Αναστάσιο.... τον λατρεύω, όπως και τους υπόλοιπους straight φίλους μου.... μια από τις πιο αγαπημένες μου φίλες (χρόοονια ολόκληρα) η Μαρία, ακούει «ανδρας» και αντιδρά, όπως εγώ, όταν ακούω «καμηλοπάρδαλη».
Μην μου προσδώσετε κάτι ρατσιστικό σΆ αυτά που σας λέω... αλλά ο Ριρής δεν είναι απλώς gay, αλλά ΠΟΥΣΤΗΣ, που το κρύβει σαν το πορτοφόλι του.... που θέλει να παντρευθεί για να είναι εντάξει με την κοινωνία, τον μπαμπά του τον Θεούτσο, που του φερνε καλόγερο για συμβουλές κάθε τρις και λίγο, ή με τον ευνουχισμένο εαυτό του, αδιαφορώντας για τα πτώματα που θα σκορπίσει στο διάβα του.
Τους μισώ αυτούς τους τύπους.
Blogo-σύντροφοι και blogo-συντρόφισες: αυτή την φορά σας παρακαλώ: βοηθείστε: πείτε μου: δεν χρειάζεται κάποιος ή κάποια να του κόψει τα αρχίδια;
Πείτε μου αν έχω γίνει συντηρητικός μαλάκας.

Πείτε την γνώμη σας μπας και μερικές γυναίκες πάψουν να μαστιγώνουν την αυτο-εκτίμησή τους προς χάριν των καθαρμάτων.

ΥΓ1. Η κοπέλα έκανε κάτι που λάτρεψα: Τον έγραψε συνδρομητή σε όλα τα gay-περιοδικά και clubs που βρήκε στο Internet.

Υπέροχο;
Υπέροχο!


ΥΓ2. Ζητώ ταπεινά και αληθινά συγγνώμη από τους gay-κυρίους, αν τους πρόσβαλα, αλλά σίγουρα δεν εννοώ αυτούς.